နောက်ဆုံး တော့လဲ... ပြီး သွား တာပါပဲ အစ်ကိုရဲ့

 စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့သည် အပျို ပေါက်များ ဖြစ်ကြ၏ ။ တောနေလူတန်း စားများ ဖြစ်ကြသည့် အလျောက် ကြုံသလို လုပ်ကိုင်၍ မိသားစု စားဝတ် နေရေးကို တထောင့် တနေရာမှ ဖြည့်စွက် နေကြရသူများ ကြ၏ ။ စန်းခင်တွင် ဖခင်မရှိပဲ မိခင်မုဆိုးမနှင့် မောင်ငယ်နှစ်ယောက်လူမမယ်များရှိ၏။ မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည်က အသက် (၃၅) နှစ်လောက်ရှိပြီး ကြုံရာအလုပ်လုပ်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို ဦးဆောင်ဖန်တီးနေသူဖြစ်၏။ အရင်က မဝင်းကြည်သည် နွေတွင် စပါးဒိုင်မှ စပါးဝယ်၏။ မနှစ်ကတော့ အလုပ်ကြမ်းဒဏ်တွေပိ၍ မဝင်းကြည်သည် အတော်ပင် မမာလိုက်၏။ ကံကောင်းထောက်မ၍ ထူထူထောင်ထောင်ပြန်၍ ဖြစ်လာခဲ့ရသော်လဲ အရင်လို အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တော့ချေ။ အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တောသော မဝင်းကြည်သည် အိမ်တွင်နေ၍ ထမင်းချက်၊ဟင်းချက်၊ အိမ်ဗာရီယများကို လုပ်နေသူ သမီးစန်းခင်ကို အလုပ်ခွင်သို့ ပို့ရတော့၏။ မဝင်းကြည်ကတော့ အိမ်ရှေ့တွင်ပင်အကြော်ကြော်၍ ရောင်းရ၏။မဝင်းကြည် ၏ နေရာသို့ရောက်ရှိလာသော စန်းခင်က နွေရာသီတွင် စဝပါးအဝယ်ဒိုင်ထံ စပါးသယ်၏။ မိုးရာသီတွင်တော့ သူ့အမေ ဝင်းကြည်လို လယ်ထဲ ဆင်း၍အလုပ်မလုပ်ပေ။ သူမကတော့ပုဇွန်ဖောင်တွင် ပုဇွန်ငါး ရွေးကာ ရလာသော ဟင်းစားကို ရွာထဲ လှည့်၍ ရောင်းပြီး ဝမ်းစာရှာရ၏။

အုန်းသန်းကတော့ ဖခင်ရော၊မိခင်ရော မရှိတော့ပါ။ ဖွားအေဖြစ်သူနှင့် မြေးအဖွားနှစ်ယောက်အတူနေရ၏။ အုန်းသန်းသည် အဖွားဖြစ်သူ ဒေါ်စောရှင်မှာ အနိပ်သည်ဖြစ်၏။အသက် (၇၀) ကျော်လာပြီဖြစ်၍ သိပ်ပြီး အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ပေ။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ဒေါ်စောရှင်သည် ခြေရင်းအိမ်မှ မဝင်းကြည်နဲ့ တိုင်ပင်၍ မဝင်းကြည် ၏ သမီး စန်းခင် နှင့် အတူ အုန်းသန်းကိုပါ လိုက်ပါ ၍ အလုပ် လုပ်စေ၏။ သူတို့နေထိုင်သော ရွာသည် ဒိုင်နယ် ကျေးရွာ တစ်ခုဖြစ်ပြီး အိမ်ခြေ (၃၀၀)နီးပါးရှိသော ရွာကြီးဖြစ်၏။ မြို့ နဲ့ဆိုလျှင် (၅) မိုင်မျှသာဝေး၏။ မြို့သို့ ရေလမ်းမှ ပဲ့ထောင်နဲ့ သွားရလျှင် ကွေ့ပတ်နေသော ချောင်းတလျှောက်မှနေ၍ မြစ်ပင်ကျယ်သို့ မောင်းထွက်၍ တစ်ခါ မြစ်ပြင်အတိုင်း ဆက်၍မောင်းသွားရ၏။

( ၂ ) နာရီနီးပါးမျှမောင်းရ၏။စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်းတို့၏ နေထိုင်ရာ ကျေးရွာမှ မြို့သို့ တစ်နေ့လျှင် ပဲ့ထောင်နှစ်စီးထွက်၏။ မြို့သို့ ကုန်းလမ်းမှ သွားလိုကလည်း ရွာ၏ အနောက်ဖက်၊ မိုင်ဝက်လောက်အကွာအဝေးသို့ ခြေလျင်လျှောက်၍ သွားပြီး ထိုရွာနှင့် မိုင်ဝက်မျှအကွာတွင်ရှိသော ကားလမ်း၊ ရထားလမ်းသို့ ရောက်၏။ ထိုကားလမ်းတွင် သူမွတို့ကျေးရွာကို ဖြတ်သန်း၍ အခြားကျေးရွာကြီးများသို့ ပြေးဆွဲနေသော ဂျစ်ကားများကို တား၍ စီးနိုင်၏။ ကုန်းလမ်းမှ မြို့သို့ သွားလျှင်တော့ နာရီဝက်သာသာလောက်ပင် ကြာ၏။ စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့သည် ဤမျှ လောက်နီးသော မြို့သို့ တစ်လနေလို့တစ်ခေါက် မရောက်ကြချေ။ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို အချိန် နှင့် အမျှ ရုန်းကန် ၍ ရှာဖွေ ဖန်တီးနေရသောကြောင့်ပင် ဖြစ်၏။ ကြုံရာအလုပ်ကို ကာယအားဖြင့် လုပ်ကိုင်နေရ၍ လားတော့မသိပါ၊ စန်းခင်နှင့် အုန်းသန်းတို့သည် အသက် (၁၅)(၁၆) လောက်သာရှိကြသော်လည်း သူမတို့ ၏ ခဒါကိုယ်များသည် အပျိုကြီးဖားဖား ဖြစ်နေသူများထက်ပင် တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိကြ၏။ စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်းတို့မှာ ရုပ်ကလေးတွေကလည်း ခပ်ချောချောဖြစ်သလို၊ သူမတို့၏ ခံဒါကိုယ်များကလဲ အချိုးအစား ကျန ၍ ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း ရှိကြသဖြင့် ရွာထဲမှ ကာလသားများသာမက၊ အရွယ်မရွေး၊ ယောက်ျားများတို့၏ စူးစူးရှရှ အကြည့်များကို သူမတို့သည် ရင်ဆိုင်တွေ့ကြုံနေရ၏၊

တချို့လက်ရဲဇက်ရဲ ယောက်ျားကြီးများဆိုရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် ကျောသပ် ရင်သပ်ဖြင့် လူလစ်ရင် လစ်သလို လုပ်တတ်ကြသေး၏ ။ သူမတို့၏ မိသားစုများကလဲ တောင့်တောင့်တင်းတင်း၊ အသိုင်းအဝိုင်း ကောင်းလှသည်မဟုတ်တော့ မလေးစားတာလဲပါ၏။ စော်ကားချင်တာလဲပါ၏။ သဘောကျလို့တကယ်ယူမလားဆိုတော့လဲ ခုချိန်ထိ တည်တည်တံ့တံ့ ပြောဆိုခဲ့ဘူးသူ ယောက်ျားများ မရှိခဲ့သေးပါ ။စန်းခင်ဆိုလျှင် မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည် အလုပ်လုပ်နိုင်စဉ်က သူမက အိမ်တွင်သာနေ၍ မီးဖိုချောင် ကိတ်စ နဲ့ လူမမယ်မောင်လေးနှစ်ယောတ်၏ ဗာရီယ ကိတ်စများကို တာဝန်ယူ လုပ်ကိုင်ရ၏။ အခုသူမ၏ မိခင် မဝင်းကြည် မမာပြီးသည့်နောက် အလုပ်ကြမ်းမလုပ်နိုင်တော့ စန်းခင်က အိမ်ပြင်သို့ ထွက်၍ အလုပ်လုပ်ရ၏။ မဝင်းကြည်မှာ ပြန်၍ နေကောင်းလာသော်လည်း၊ အလေးအပင်မထမ်းနိုင်တော့ခြင်း၊ အအေးဒဏ် အမောအပမ်း ဒဏ်တို့ကို မခံနိုင်တော့ခြင်းကြောင့်သာ အလုပ် ထွက်၍မလုပ်ခြင်းဖြစ်၏ ။ကျန်တာကတော့ မဝင်းကြည်မှာ လူကောင်းပကတိပင်ဖြစ်၏။

မဝင်းကြည် ပြန်ကောင်း လာတာ က လည်း ရွာထဲမှ ဆေးထိုးဆရာ ကိုမြင့်အေး ကောင်း၍ ဖြစ်၏။ မဝင်းကြည် နေမကောင်းတော့ ကိုမြင့်အေးက ဆေးကို အလကားကုပေး၏။ ဆေးကုပေးရုံသာမဟုတ်၊ မဝင်းကြည် နေမကောင်းစဉ်ကာလအတွင်းတွင် ဆန်၊ ငါးပိ၊ ငါးခြောက် တို့ကိုလည်း ရံဖန်ရံခါ ယူလာပေးသေး၏။ တခါတရံ မျိုးတွင်လဲ မဝင်းကြည်၏ သမီး စန်းခင်ကို “နင်တို့မောင်နှမ တွေ မုန့်ဝယ်စားဖို့ မုန့်ဖိုး” ဟုဆိုကာ ငွေနှစ်ရာ သုံးရာပေးတတ်သေး၏။ ကိုမြင့်အေးမှာ ဆေးမှူးလည်းမဟုတ်ပါ။ တိုင်းရင်းသမားတော်လည်း မဟုတ်ပါ။ အပ်ပုန်းကိုင် (ရမ်းကု) ဒေါက်တာပင်ဖြစ်၏။ ဒါပေမဲ့ ကိုမြင့်အေးကိုအထင်သေး၍ မရပါ။ ရွာတွင် တာဝန်ကျသောဆေးမှူးက ညကျတီဗီ ကြည့်ချင်ရင် တခြားအိမ်သွားကြည့်ရ၏။ကိုမြင့်အေးကတော့ သူ့အိမ်တွင် အပေါ်စက် အောက်စက် အပြည့်အစုံရှိ၏။ရွာရှိဆေးခန်းမှာ လူမစည်သော်လည်း ကိုမြင့်အေး၏ အိမ်တွင်တော့ လူနာတွေ တန်းစီနေ၏။

ကိုမြင့်အေးနဲ့ကု၍ မပျောက်သော လူနာဟူ၍ ခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ ကိုမြင့်အေးနဲ့ ကု၍ ဆေးမှားပြီး ဒုတ်ခရောက်ရသူမှာ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိခဲ့ဘူးပေ။ ဒါကြောင့်လဲ ကိုမြင့်အေး၏ အပ်ပုန်းမှာ အနရယ်ကင်းနေ၏။ နောက်ပြီး ဘယ်က ဘယ်လိုလုပ်လာသည်မသိ။ ကိုမြင့်အေးတွင် တိုင်း ရင်းဆေးဆရာ အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်ကလဲ ရှိ၏။ သူဆေးကုလာသည်မှာလဲ (၁၀) နှစ်ကျော်ပြီဆိုတော့ ရွာထဲတွင် ဆရာကြီး တစ်ဆူဖြစ်၍ နေ၏။ ရွာသူရွာသားအတော်များများက သူ့ကို အားထားကြရ၏။ ကိုမြင့်အေးမှာ အသက်(၄၀)ခန့်ရှိပြီး လူပျိုကြီး ဖြစ်၏။ မြို့ကျောင်းတွင် (၉) တန်းထိ ပညာသင်ဖူးပြီး မြို့ရှိ နာမည်ကြီး ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်ထံတွင် (၁၀) နှစ်လောက်အတူ နေကာ ဆရာဝန်ကြီးဆေးကုသရာတွင် ကူညီဆောင်ရွက်ပေးရ၏။ နောက်ပိုင်းတွင် ဆရာဝန်ကြီး က လူနာကို စမ်းသပ်ရုံသာ စမ်းသပ်ပြီး လိုအပ်သော ဆေးများကို နှုတ်မှ ပြောရုံသာဖြစ်၏။ အနာဆေးထည့်ပေး၏။အပေါက်အပြဲကို ချုပ်ပေးရ၏။ ဆရာဝန်ကြီးက ရန်ကုန်ကို ပြောင်းသွားသောအခါတွင် ကိုမြင့်အေးက ရွာသို့ ပြန်လာ၍ဒေါက်တာ လုပ်တော့၏။ သူ၏လုပ်ငန်းမှာ အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်၏။ တစ်ရွာလုံး၏ နှုတ်ဖျားတွင် “ဆရာ” “ဆရာ” ဟူ၍ ဖြစ်နေ၏။ ဒီလို နာမည်ရ ဆရာကိုမြင့်အေးက မုဆိုးမဖြစ်သူ မဝင်းကြည်ကို အလကားကုပေးထား သည် ။

မဝင်းကြည် အဖို့ နည်းနည်းနောနော ကုသိုလ်မဟုတ်ပေ။ ဒါပေမဲ့ ရွာထဲမှာတော့ တစ်ချို့က ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စား၍ ဆရာကိုမြင့်အေး နှင့် မဝင်းကြည်တို့က ဘာလိုလို ညာလိုလို နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဟု အတင်းပြောနေကြသေး၏။ ဒီလိုပြောနေကြတာလဲ သိပ်ပြီး အဆိုးဆို၍ မရ။ ကိုမြင့်အေးကလည်း “ဇ” ရှိသည်။ မဝင်းကြည်ကလည်း “အလှ” ရှိ၏။ မဝင်းကြည်မှာ အသက် (၄၀)ဆိုသော်လည်း ဘဝပေးကုသိုလ်ကြောင့် အလုပ်ကြမ်းပင် လုပ်လင့်ကစား အရွယ်တော်တော်တင်၏။ မသိလျှင် (၃၄) (၃၅) လောက်ဟုထင်ရ၏။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လဲ လုံးကြီးပေါက်လှ။ အရပ်နည်းနည်းမြင့်တော့ ပို၍ ကြည့်လို့ ကောင်း၏။အသားကလည်း ဖြူသေးတော့ ကလေး(၃) ယောက် သာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ရှိမနေလျှင် မဝင်းကြည်သည် အပျိုကြီးဟုပင် ထင်ရမည်ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် ယောက်ျား ဆုံးသွားသည်မှာ (၂)နှစ်ခန့်သာရှိသေး၏။ သူမ ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ထဲက ကိုမြင့်အေး မှာ မဝင်းကြည် တို့၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိ၏။မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျား ဆုံးတော့ ကိုမြင့်အေးက ခါတိုင်းထက်ပို၍ အဝင်အထွက် လုပ်လာ၏။ ဒါကြောင့်လဲ ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောကြတာပဲ ဖြစ်မည်။

ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော ကိုမြင့်အေးကတော့ မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက် မပျက်ပါပေ။ မနက်ပိုင်းသာ ဖွင့် သော မဝင်းကြည်၏ အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်းရောက်၏။ အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်း ရောက်၏။ အကြော်ဆိုင်ပိတ် ပြီးချိန်တွင်လည်း နေ့လည်ခင်း၊ ညနေခင်း စသော အချိန်များတွင်လည်း ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် တို့ အိမ်သို့ ရောက် လာတတ်သေး၏။ တခါတရံ ညဖက်အချိန်မတော်ပင် မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ လာတတ်သေး၏။ မဝင်းကြည် ကတော့ ကိုမြင့်အေး အတွက် ဆိုလျှင် သူမ ၏ အိမ်သည် အချိန်အခါမရွေး အမြဲတံခါးဖွင့်ထား၏။ကိုမြင့်အေး သည် အသားညိုညို ရုပ်သန့်သန့် ဖြစ်၏။ အရပ်မြင့်မြင့် ၊ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဖြစ်၍ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းရှိ သည်ဟု ဆိုရမည်ပင်ဖြစ်၏။ မဝင်းကြည်တို့အိမ်မှာ ခြံဝိုင်းလေး နဲ့ ဖြစ်ပြီး ပျဉ်ခင်းဝါးထရံကာ သွပ်မိုးဖြစ်၏။ သူမ၏ ယောက်ျားမ ကွယ်လွန်မှီကလေးမှ ဆောက်ပေးခဲ့သော အိမ်ဖြစ်၏။ ဝါးထရံကာ ဆိုသော်လည်း ဆိုင်တွင် ရောင်းသော ရောင်းတန်းလွှာ ချင်းဝါး တခုမဟုတ် ဝါးကို ထု၍ ခွဲကာ ဖြန့်ပြီး အဆစ် အတွင်းသားများကို လွှာထုတ်ကာ ကိုယ်တိုင် ယက်ထားသော စိပေါက်ဝါးထရံသာ ဖြစ်၏။ ထူထူထဲထဲဖြင့် နှစ်ရှည်ခံ၏။ ရေနံချေးပါ သုတ်ထားသဖြင့် ပိုးပါမစားတော့။ ဒီအိမ်လေးရှိ၍ မဝင်းကြည်တို့ သားအမိတ တွေ အိဒြေရနေခြင်းဖြစ်၏။ မိုးရာသီ ရောက်ပြီဆိုလျှင် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ ဖြစ်သည့်အတိုင်း၊ မိုးကသိပ်ပြီး မပြတ်ချင်တော့ပါ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုရွာတတ်၏။ ပြတ်လည်း တစ်ရက်နှစ်ရက် ခန့်ပင်ဖြစ်၏။ ညနေ (၆)နာရီလောက်က ညနေစာ ထမင်းစားပြီး မိုးကောင်းနေသည့်ကြားမှပင် စန်းခင် နဲ့ အုန်းသန်း တို့သည် ပုဇွန်ဖောင် သို့ ပုဇွန် ရွေး ငါးရွေး ရန် ထွက်သွားကြ၏။ ထုံးစံအတိုင်း ခမောက်ကိုယ်စီ ဆောင်း၍ ပလတ်စတစ်ကို ခြုံကာ သွားကြရ၏။

စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့ ထွက် သွားပြီး မိုးကပို၍ ရွာလာ၏။ မဝင်းကြည် သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ပြုတင်းပေါက်များကို ပိတ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ဖိနပ်ချွတ်ရှိ တစ်ပေါက်တည်းသော တံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်၏။ ခဏနေတော့ အငယ်ကလေးနှစ်ယောက်က အိပ်ချင်လာ သည် နဲ့ အိမ်ရှေ့နဲ့ ပိုင်းခြားကာ ထရံပါးလေးဖြင့် ကာထားသော အခန်းအတွင်း သို့ဝင်၍ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုသိပ်ရ၏။ အကြီးက (၅)နှစ်၊ အငယ်က (၂)နှစ်ကျော်သာရှိသေး၏။ ကလေးနှစ်ယောက် အိပ်သွားပြီဆိုတော့မှ မဝင်းကြည် သည် အိမ်ရှေ့ သို့ ထွက်၍ထိုင်လိုက်၏ ။ အိမ်ရှေ့တွင်တော့ ဘက်ထရီမီးရောင်လေးက မှုန်ပြပြလေးဖြစ်၏။ မဝင်းကြည် တို့အိမ်သည် (၃) ပင် (၂) ခန်းဖြစ်ပြီး အတွင်းတံခါးမရှိပဲ ဖိနပ်ချွတ်ပတ်လည်ကို ဝါးထရံဖြင့် အလုံပိတ်ကာထားကာ ခေါင်းရင်းဘက်နံရံတွင် ပြုတင်းပေါက် တစ်ပေါက်၊ ခေါင်းရင်းဖက်ခြမ်း၊ အိမ်ရှေ့ဘက်တွင် ပြုတင်းပေါက်တစ်ခုရှိ၏။ ခြေရင်းဖက်ခန်းတွင်တော့ ဝင်ပေါက် ထွက်ပေါက် တစ်ခုရှိပြီး သစ်သားတံခါးတစ်ချပ်တပ်ထား၏။ အိမ်ရှေ့ရောက်လာသော မဝင်းကြည်က မနက်ကျရင် အကြော်ကြော်ရန် ဗူးသီး များကို စိတ်နေ၏။ ဗူးသီးများစိတ်ပြီးသွားသည် နှင့် ပြောင်းဖူးစေ့များကို အစေ့ထွင်၍နေ၏။

လက်က အလုပ်လုပ်နေရင်း မဝင်းကြည် ၏ စိတ်ကတခြားသို့ ရောက်နေ၏။မဝင်းကြည် ထံသို့ ကိုမြင့်အေး ညဖက်မရောက်ဖြစ်သည်မှာ (၁၀) ရက်ခန့်ပင်ရှိပြီဖြစ်၏။ မလာတာကြာတော့လည်း မဝင်းကြည်က ကိုမြင့်အေးကို မျှော်နေမိ၏။မျှော်ရသောအကြောင်းရင်းကလည်းရှိ၏။ ကိုမြင့်အေးက သူမတို့သားအမိတွေပေါ်အလွန်ကောင်း၏။ အထူးသဖြင့် မဝင်းကြည်၏အပေါ်တွင် ကိုမြင့်အေးသည် တော်တော်ကောင်း၏။ ကိုမြင့်အေး ကောင်းလိုက်သည်မှာ မဝင်းကြည် အသည်းစွဲလောက်အောင် မိန်းမောသွားရလောက်အောင်ပင်ကောင်းလှ၏။ ယောက်ျားဆုံးပြီး (၆)လလောက် အကြာမှာ အခုလို ညဖက် မိုးကောင်း ကောင်းမှာ ကိုမြင့်အေးတစ်ယောက် အိမ်သို့ ရောက်လာပြီး အိမ်တွင် တွင်တစ်ယောက်ထဲရှိနေသည့် မဝင်းကြည် နှင့် အိမ်ရှေ့တွင် ရောက်တတ်ရာရာထိုင်၍ စကားပြောနေရင်း၊ ကိုမြင့်အေးက လင်ကြောင်း သားကြောင်းတွေကို အစဖော်ကာ ပြော၏။

ပြော ကြဆို ကြရင်း ဖြင့် မုဆိုးမဖြစ်သူ မဝင်းကြည်က လင် နဲ့ မတွေ့ကြုံရတာကြာပြီဖြစ်သည့်အလျောက် မဝင်းကြည်၏ စိတ်ထဲတွင် ဘာ လိုလို ညာလိုလိုလေး ဖြစ်လာ၏။ မဝင်းကြည် ဧည့် အရွယ်လေးကလဲရှိနေသေးတော့ ကာမစိတ်လေးများ ရင်ဝယ်ဖြစ်လာကာ ကို မြင့်အေး နှင့် စကားပြောရင်းက မဝင်းကြည်မှာ ရှိုးတိုးရှန့်တန်း အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်လာ၏။ မဝင်းကြည် တစ်ယောက် ဘာဖြစ် နေသည်ကို လူလည်ကြီး ကိုမြင့်အေးက အကဲခတ်မိ၏။ ထိုတို့ အကဲခတ်မိသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးက ဖိုမကိစ္စများကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောလာတော့၏။ ခဏကြာလျှင် မဝင်းကြည်မှာ စကားပြောရင်း ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်နေရာမှ သူမ၏ မျက်နှာမှာ မော့၍ မလာတော့ပေ။ ထိုအခါတွင်မှ အကြံကြီးသော ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်ကို အသာအယာပင် ဖြေးဖြေးချင်း တစ်ဆင့်ခြင်း ဝင်လုံး၍ လိုချင်တာကို အရယူတော့၏။ ပြတ်လပ်၍နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ကာမအရသာကို ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရသော မဝင်းကြည်မှာ အစပထမတွင် ကိုမြင့်အေးကို မိန်းမသဘာဝအရ မူကာ ငြင်းဆန်နေသေး၏။

ကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သော ကိုမြင့်အေးကလည်း မဝင်းကြည် ငြင်းဆန်နေသည့်ကြားမှ ပင် သူလုပ်စရာရှိသည်များကို တဆင့်ပြီး တဆင့်တက်ကာ စနစ်တကျ လုပ်ဆောင်၍ မဝင်းကြည်၏ ကာမတံခါးကိုဖွင့်၏။ မကြာ ပါချေ။ မစွမ်းရင်းကရှိ၊ ကန်စွန်းခင်းကလဲညိလာသော မဝင်းကြည်မှာ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ခွင်အတွင်းတွင် သူမ၏ မျက်လုံးလေး များပင် မပွင့်တော့ချေ။ ရင်ခွင်အတွင်းမှ မဝင်းကြည်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှချ၍ ကိုမြင့်အေးသည် သူမ၏ အဝတ်အစားများကို တစ် ခုချင်းကုန်စင်အောင် ချွတ်လိုက်၏။ ထိုအခါတွင်တော့ ဖြူဖွေးဆူဖြိုးလှသော မဝင်းကြည် ၏ အသားစိုင် တို့မှာ သူ့ထက်ငါ လုယက်ကာ ထွက်ပေါ်လာကြတော့၊ ရမက် လွှမ်းနေသည့်ကြားက အံ့ဩဘနန်းဖြစ်ရသူကတော့ ကိုမြင့်အေး ပင်ဖြစ် ၏။ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှမို့ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ဖြင့် ရုပ်ရည်က ခပ်ချောချောမို့သာ အနေနီးစပ်ကာ မက်မောမိလို့ ကြံခဲ့ပေမဲ့ ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်ကို ဒီလောက်ထင်မထားခဲ့ပေ ။

မဝင်းကြည် ၏ အဝတ် မဲ့ ကိုယ်မှ အသားစိုင်တို့သည် ကလေး (၃) ယောက်အမေဆိုသော်လည်း အိတွဲ၍မနေပါ။ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှ၏။ သူမ၏ နို့ ကြီးများကိုကြည့်လိုက်ပါဦး။ ဖောင်းကားလုံးဝန်း၍ မာတင်းနေ၏။ တွဲမနေပါ။ ကလေးအမေဖြစ်ပေမဲ့ ဝမ်းဗိုက် အရေပြားများ မှာ ရှုံတွ ၍ မနေပါ။ ပေါင်ထိပ်အထက် လက်နှစ်လုံးသာသာလောက်တွင်သာ ဗိုက်ကြောလေးများ တစ်ချက်နှစ်ချက် ပြတ်နေ၏။ သူမ ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကလည်း တုတ်ခဲ၍ပင် နေ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်တော့ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ် ကြီးမှာ အမွှေးနက်ကလေးများ ကြို့တို့ကျဲတဲဖြစ် ရှိကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ ကိုမြင့်အေးလိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်၏ လက်တစ်ဝါးမက ကြီးမားလှ၏။ ပြီးတော့ ရာဂထကြွနေချိန် လည်းဖြစ်တော့ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီး ဖောင်းကားနေသည်မှာ ကိုအေးမြင့်ပင် ငုံ့၍ ယက်ချင်စိတ်ပေါက်လာရအောင်ကို မက်မောစရာ ကောင်းလွန်း လှ၏။ မိန်းမတော်တော်များများကို တွေ့ဖူးသော ကိုမြင့်အေး သည်ပင် သည်လောက်ကြီးသော စောက်ပတ်ကြီးကို မမြင်ဘူးခဲ့ ချေ။

အခုမြင်ဘူးလိုက်ပြီဆိုတော့ စောစောက နို့စို့ရန် ရည်ရွယ်ထားသော ကိုမြင့်အေးသည်မဝင်းကြည် ၏ နို့ကြီးများကိုမေ့ကာ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို သူ၏ရှေ့မှ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီး ပျောက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ကမန်းကတန်းပင် စောက်ပတ် ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ လိုးတော့၏။ကိုမြင့်အေးမှာ အတန်းပညာလည်းတတ် မြို့မှာ လည်း အနေကြာလာလို့လားမပြောတတ်။ ကိုမြင့်အေး ၏ အကိုင်အတွယ်များက ဆန်းပြားကာ မဝင်းကြည်မှာ အတွေ့ထူးလှ၏။ မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ်။ ကျေးရွာနေ လယ်သမား ခြံသမား ချောင်းသမားဖြစ်သော မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားကတော့ ခပ်ရိုးရိုးပင်၊ နမ်းတာလည်း ပါးပဲနမ်းတတ်သည်။ သူကိုင်ချင် တာကို ဆွဲကာ ညှစ်ကာ ကိုင်၍ လုပ်ချင်တာကို လုပ်တော့ ၏ ။

ကိုမြင့်အေး က တော့ ဒါမျိုးမဟုတ် ဆန်းဆန်းပြားပြားဖြစ်၏။ မဝင်း ကြည် တစ်ကိုယ်လုံးလဲ သူ မနမ်းသည့်နေရာ ကခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ ကိုင်ပြန်တော့ လဲ ညင်သာ၏။ မထိတထိကိုင်ရာမှ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်၏။ ပြီးတော့မှ ဆုတ်နယ်၏။ ဖျစ်ညှစ်၏။ မဝင်းကြည် ၏ အလိုကိုလိုက် ၍ ကိုမြင့်အေးက စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် လုပ်၏ ။လိုးပြန် တော့လည်း ပုံစံအမျိုးမျိုး ဖြင့် မရိုးနိုင်အောင်လိုး ၏။ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျခဲ့ရသော မဝင်းကြည် မှာ သူမအတွက် လိုအပ် နေသော ကာမအရသာများကို မြိန်ယှက်စွာ ခံစားခဲ့ရ၏။ ထိုစဉ်က ကိုမြင့်အေး၏ အနမ်းအကိုင်အတွယ်များ၏ အောက်တွင်ရိုးအလွန်းသော မဝင်းကြည် သည်အပျိုမလေးပမာ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြင့် ကာမဂုဏ် ထဲတွင် နစ်၍ မကြုံဖူးသော အရသာများထဲတွင် မျောပါခဲ့ရာ၊ သူမ ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကို သွင်း၍ (၃) (၄) ချက်သာ ဆောင့်လိုက်ရသေးသည်။ မ ဝင်းကြည် သည် အရသာဖူးကို ဆွတ်ခူး၍ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ရ၏။မဝင်းကြည် သည် ကိုမြင့်အေးကို အစွဲကြီးစွဲခဲ့ရ၏။ သူမတစ်ချီပြီးသွားခဲ့သော်လည်း ခုမှ စကာပွဲရှိသေးသည့် ကိုမြင့်အေးကို မဝင်း ကြည် သည်စေတနာတွေ ပိုကာ တတ်တမျှ မှတ်တမျှ ကြားဖူးသမျှ သော နည်းမျိုးစုံဖြင့် ကိုမြင့်အေး တစ်ယောက် ကောင်းရာ ကောင်းကြောင်း ကို ကြင်နာခဲ့ရ၏။

မဝင်းကြည် သည် သူမကိုလိုးနေသော ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍လိုးလိုက်လျှင် ဖင်ကြီးတွေကို မြောက်ကာ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပေး၏။ ပြီးတော့ ကိုမြင့်အေးကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ကာ ကိုမြင့်အေး၏ ကျောပြင်ကို မဝင်းကြည်သည် ပွတ်ပေးနေသေး၏။ နောက် ကိုမြင့်အေး၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ဝ ရှိ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ကြီးများဖြင့် ဆွဲ၍ဆွဲ၍ ညှပ်ကာ ဆွဲပေးနေသေး၏။ မဝင်းကြည်၏ နှုတ်ဖျားမှလည်း ကိုမြင်အေး လိုးနေတာ ဘယ်လိုကောင်းကြောင်း၊သူမ အလိုးခံနေရတာ ဘယ်လိုခံစားနေရကြောင်းတို့ကို မပီမသ အသံလေးများဖြင့် ငြီးတွားကာ ပြောနေသေး၏။

မဝင်းကြည် ၏ ဒီလို အပြုအမူ အပြောအဆိုလေးတွေဖြင့် အပေးကောင်းမှူကြောင့် ကိုမြင့်အေးမှာလည်း မဝင်းကြည် ကို အစွဲကြီးစွဲ မိတော့၏။ ထိုညက မိုးမမြင်လေမမြင် ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက် သဲသဲမဲမဲလိုးခဲ့ကြ၏။ ကိုမြင့်အေးက (၃)ချီ ပြီး၏။ မဝင်းကြည် က (၅) ချီ ပြီး၏။ ထိုစဉ်မှ အစပြု၍ အစရှိအနောင်နောင် ဆိုသလို ပင် ကိုမြင့်အေး နဲ့ မဝင်းကြည် တို့သည် မကြာခဏ တွေ့ကာ လိုးပွဲ စင်နွှဲခဲ့ကြ၏။ ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် ဆီသို့ ဆက်တိုက်မလာပါ ။ ရက်ခြားဆိုသလိုလာတတ်၏။ ကိုမြင့်အေး မလာ သောရက်များတွင် တွေ့ကြုံခဲ့ရစဉ်က အကြောင်းလေးများကိုစမြုံ့ ပြန်ကာ တွေးတောစဉ်းစားရင်း မျှော်နေမိသူကတော့ မဝင်း ကြည်ပဲ ဖြစ်၏။ အခုလဲ ကိုမြင့်အေး မလာသည်မှာ (၁၀) ရက်လောက်ရှိပြီဖြစ်၍ မဝင်းကြည်သည် မနက်အကြော်ကြော်ရန် အတွက် ဗူးသီးစိတ်ရင်း ပြောင်းဖူးစေ့ထွင်ရင်းဖြင့် သူမ ကိုမြင့်အေးနဲ့ ပထမဆုံးဆုံခဲ့ရစဉ် အကြောင်းများကို စဉ်းစားကာ ကိုမြင့် အေးအလာကို မျှော်နေမိ၏။ အဖြစ်အပျက်ကလေးများကို ပြန်လည်တွေးတောရင်း စိတ်ကူးဖြင့် ခံစားကြည့်နေမိသည်မို့ မဝင်း ကြည်၏ မိန်းမကိုယ်အတွင်းမှ အသွေးအသားများသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေးပင်ဖြစ်၍နေ၏။

မဝင်းကြည် သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ဗူးသီးစိတ်များ နဲ့ ပြောင်းဖူးစေ့များကို သိမ်းလိုက်၏။ မဝင်းကြည် တစ်ယောက် ပစ္စည်းများ သိမ်း နေစဉ်မှာပင် ခပ်ဝေးဝေးမှ နာရီ သံချောင်း (၉) ချက်ခေါက်သံကြားလိုက်ရ၏။ ပစ္စည်းများ သိမ်းပြီးသော မဝင်းကြည် က ဘက်ထရီ မီးချောင်းကို ပိတ်ရန် ဘက်ထရီတွင် ညှပ်ထားသော ကလစ်လေးများဆီသို့ သူမ၏ လက်ကလေးကို လှမ်းလိုက်၏။ “ဝင်းကြည်… ” ဝင်းကြည် “ အိမ်အပြင်မှ ခေါ်သံကြားလိုက်ရ၏။ ဒါကိုမြင့်အေး အသံဖြစ်သည်ကို မိုးသံတွေကြားမှပင် မဝင်းကြည် သိလိုက်၏။ “လာပြီ ကိုမြင့်အေး” မဝင်းကြည် သည်ခပ်သွက်သွက်လေးပင် လျှောက်၍သွားကာ တံခါးကို ဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်၏။ အိမ်အပြင်မှ ကို မြင့်အေးက အတွင်းတို့လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ကာ သူ၏ ခေါင်းမှ ခမောက်ကို ချွတ်၍ တံခါးပေါက်ဘေးရှိ သံငုတ်တွင်ချိတ်လိုက်၏။ ပြီး တော့သူဝတ်ထားသော မိုးကာအင်းဂျီ ကိုလည်းချွတ်ကာ ချိတ်လိုက်၏။

ထိုစဉ် မှာပင် မဝင်းကြည်သည် တံခါးကို ပြန် ပိတ်၍အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးလိုက်၏။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းသို့ဝင်ရန် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှည့်လိုက်ရာ ကိုမြင့်အေး နှင့် ရင် ဘောင်တန်းမိတယ်ဆိုရင်ဖြင့် ကိုမြင့်အေး၏ လက်တစ်ဖက်က မဝင်းကြည်၏ လက်ကိုလှမ်း၍ ဆွဲလိုက်၏။“သွားပါ ခုမှလာပြီး ဆွဲလား၊လွဲလား နဲ့ လုပ်မနေပါနဲ့” ပါးစပ်ကသာပြောနေပေမဲ့ မဝင်းကြည် သည်သူမ၏ လက်ကိုတော့မရုန်းမိ။ “အကို မအားလို့ မလာတာပါ ဝင်းကြည်ရာ” “မအားတာကလဲ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလဲ ဟွန်း၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး” မဝင်းကြည် မျက်နှာလေးက ကိုမြင့်အေး၏မျက်နှာကိုလှည့်ကြည့်၍ နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ မူတူတူလေးပြောလိုက်ရာ ကိုမြင့်အေး၏ ရင်ထဲတွင် ဖျင်းကနဲဖြစ်သွား၏။ ဘက်ထရီ မီးချောင်းလေး၏ မီးရောင်အောက်တွင် သနပ်ခါး ပါးကွက်ကြားလေးဖြင့် မဝင်းကြည်၏ မျက်နှာ လေးမှာဝင်းပ၍ကြည်လင်နေ၏။ (၁၀) ရက်လောက် အလိုးမခံရတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော မဝင်းကြည်သည် စောစောကထဲက သူမ နှင့် ကိုမြင့်အေးတို့အကြောင်းကို စဉ်းစားမိပြီး ကာမစိတ်များ ထကြွနေခဲ့ရသည်ဖြစ်၍ ယခု ကိုမြင့်အေး၏ အထိအတွေ့များကို ထိတွေ့လိုက်သည်နှင့် သူမ၏ စိတ်များမှာ ကာမဆန္ဒများ ပြင်းထန်လာတော့၏။

“သိပ်ပြီးအချိန်ဆွဲမနေနဲ့အစ်ကို၊တော်ကြာ စန်းခင်တို့ ပြန်လာရင်ခက်မယ်” မဝင်းကြည်က ခပ်လောလောလေး ပြောလိုက်သည်ဆိုရင်ပဲ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ ပုဆိုးကို ဆွဲ၍ချွတ် လိုက်တော့၏။ ထိုအခါတွင် ကိုမြင့်အေး၏ (၇) လက်မလောက်ရှိကာ ကျပ်လုံးလောက်ရှိသော လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်၍ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးကို ကြည့်နေမိသော မဝင်းကြည်မှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင် တစစ်စစ်ဖြစ်၍ ယားလာရ၏။ ပြီးတော့ မဝင်းကြည်သည် ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးကို လှမ်း၍ စုပ်လိုက်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်၍ လာသဖြင့် သူမ၏စိတ် ကို မနည်းပင် ချုပ်တည်း၍နေကာ သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကာ ခပ်ကားကားလုပ်ပေးထားလိုက်၏။ ထိုအခါတွင် ကိုမြင့် အေးကလဲ သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင်ဝင်၍ ထိုင်ကာ သူ၏ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်၍ နေသော လီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုး၍ သွင်းလိုက်တော့၏။ ကိုမြင့်အေးကလဲ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ သူ၏လီးကြီး တစ်ဆုံးဝင်သွားသည် နှင့် ဆက်၍ လိုးတော့၏။ စ၍လိုးပြီဆိုကတည်းက ကိုမြင့်အေးသည် ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်၍လိုးနေ၏။ မဝင်းကြည်ကလဲ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးကာ မြိန်ရေယှက်ရေပင် အလိုးခံနေ၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းထန်လာသည် နှင့်အမျှ မဝင်းကြည်၏ ကိုယ်လုံးမှာလည်း တသိမ့်သိမ့်ခုန်ကာ တုန်၍နေသဖြင့် သူမ၏ ဖြူဖွေး ဖွံ့ထွားလှသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း တုန်ခါ၍နေတော့၏ ။

မဝင်းကြည် မှာ တော့ မှေးစင်းကာ မှိတ်သွားရသော မျက်လုံးများမှာ ပြန်၍ ပွင့်မလာ တော့ချေ။ “အစ်ကိုရယ် ရှင့်လီးကြီးပိုကြီးလာသလိုပဲ အားရလိုက်တာရှင် ဆောင့် ဆောင့် ကျွန်မကို မညှာနဲ့” မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သူ၏လီးကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး အီဆိမ့်လာပြီဖြစ်၍ ကိုမြင့်အေးသည် မဝင်းကြည်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရ ဆွဲ၍အားပါပါဖြင့် ဆောင့်၍လိုးတော့၏။ အပြင်ဖက်တွင် လည်းမိုးက သည်းထန်စွာရွာနေ၏။ ဒုံး ဒုံးဒေါ်လေး ဒေါ်လေး တံခါးဖွင့်ပါဦး” (၃)(၄)ချက်မျှသာ ဆောင့်ရသေးသည်။ အိမ်အပြင်မှ တံခါးကိုထု၍ ခေါ်သံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကိုမြင့်အေးက လန့်ဖြန့်သွားကာ သူ၏လီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အားပါပါဖြင့် ဆောင့်၍လိုးနေရာမှ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်၏။ “ဗြွတ်“အာ မထုတ်နဲ့ ကျွန် ကျွန်မ ပြီးတော့မှာ အဟင့် ပြန် ပြန်ထည့်အစ်ကိုရာ အ ဟင်း “ မဝင်းကြည်က မျက်စိမဖွင့်ပဲ အားယူ၍ ထကာ ကိုမြင့် အေး၏လီးကြီးကို လှမ်း၍ လိုက်ဆွဲနေ၏။ လီးကြီးကျွတ်ထွက်သွားရသော မဝင်းကြည်၏ စောက်ရည်များ စိုရွှဲ နေသော စောက်ပတ်ဝမှာ ဟစိဟစိ ဖြစ်၍နေ၏။ ဒေါ်လေး တံခါးဖွင့်ပါဦး ဒီမှာ ခင်စန်း ဗိုက်အောင့်လို့“ ကိုမြင့်အေးက မလန့်၍မရပါ သူက ဧည့်သည်ဖြစ်၏။ မဝင်းကြည် လှမ်းဆွဲနေတဲ့ကြားမှပင် ကိုမြင့်အေးက သူ၏ပုဆိုးကိုကောက်၍ ဝတ် လိုက်၏။ မဝင်းကြည်ကလဲ နောက်ထပ် တံခါးထုသံ နှင့် ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရသည် နှင့် သူမ၏ လှမ်းဆွဲနေသော လက်ကို ရုပ်ကာ အင်းကျီ ကြယ်သီးများကို အမြန်တပ်ရင်း တံခါးဆီသို့ထသွား၏။

ခါးသို့လှန်၍ တင်ထားသော သူမ၏ ထမိန်လေးကတော့ မတ်တပ် ရပ်လိုက်သည် နှင့် ပြန်၍ ခြေထောက်ဖက်သို့ ကျသွား၏။ ဒါပေမဲ့ ပုံစံတော့ သိပ်မကျပေ။ နောက် မဝင်းကြည်၏ ဖြူဖြူဖွေး ဖွေး မျက်နှာလေးမှာလည်း နီမြန်း၍နေ၏။သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတော်ကြီးကို ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍သွားကြရ၏၊ တံခါးဝသို့ ရောက်သွားသော မဝင်းကြည်က အိမ်တံခါးကို ဆွဲ၍ဖွင့်လိုက်၏။ “ဒေါ်လေး ဒီမှာ စန်းခင် ဗိုက်အောင့်လို့ ကျွန်မလိုက်ပို့တာ” ပြော လဲပြော အိမ်ထဲသို့လည်း လှမ်းဝင်လာသော အုန်းသန်းက လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်ကို တွဲထား၏။နှစ်ယောက်စလုံး မိုးရေများရွှဲရွှဲစို နေကြ၏။“အင်း အင်း အောင့်လိုက်တာ အမေရာ အင်း အင်း “ စန်းခင် ၏ ညီးသံက ထွက်ပေါ်၍လာ၏။ မဝင်းကြည်ကလဲ စန်းခင်ကို တွဲ၍ အိမ်ထဲသို့သွင်းလာ၏။

“ရေစိုနေ တဲ့ အဝတ်တွေအရင် လဲလိုက်ဦး၊ တော်သေးတာပေါ့ ဒီကိုငါလှည့်ဝင်မိပေလို့ပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” အိမ်ရှေ့ခေါင်းရင်းတွင် အမိန့်သားထိုင်၍နေသော ကိုမြင့်အေးက လှမ်း၍ပြောသဖြင့် မဝင်းကြည်နှင့် အုန်းသန်းက စန်းခင်ကို တဖက်တချက်စီတွဲ၍ အိမ်အတွင်းသို့ ခေါ်သွား၏။ စန်းခင်၏ ဗိုက်အောင့်သဖြင့် ညီးနေသော ညီးသံလေးကတော့ အဆက်မပြတ် ထွက်၍နေ၏။ “အိပ်ယာမှာ လှဲထားလိုက်” ကိုအေးမြင့်က ပြောပြောဆိုဆိုပင် သူ၏ ဆေးအိပ်ကို ထ၍ယူ၏။ မဝင်းကြည် နှင့် အုန်းသန်းက စောစောက ကိုမြင့်အေး နှင့် မဝင်းကြည်တို့ စခန်းသွားခဲ့ကြသော စန်းခင် ၏ အိပ်ရာထဲ သို့ စန်းခင်ကို လှဲ၍သိပ်လိုက်၏။ သင်းဖြူးဖျာလေးပေါ်မှ စီးထန်းထန်း အရည်လေးများသည် စန်းခင်၏ တင်ပါးကြီးကို ထမိန်ပါး လေးကိုဖောက်၍ ထိကပ်ကုန်၏။ ဗိုက်အောင့်နေသည့်ကြားမှ စန်းခင်၏ ဖင်သားကြီးမှာ ကြွခနဲဖြစ်သွားရ၏။”အင်း အင်း အင်း ဟင်း အောင့်တယ် အမေရယ် ကဲ သမီး ဦးလေးကိုပြော ဘယ်နားက အောင့်တာလဲ” “ဒီနား ဒီနားကပါ “ ဝမ်းဗိုက် ဘယ်ဖက် နံရိုးအောက်ဖက်နားကို စန်းခင်က သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့်ပြ၏။“ညနေက ထမင်းစားပြီးပြီလား” “ထမင်းစားပြီးတယ်ဆို မိုးရွာထဲမှာ ပုဇွန်ဖောင်ကို ထွက်သွားတာပဲ အစ်ကိုမြင့်အေး” မဝင်း ကြည်က ဝင်၍ပြော၏။

“အား အင်း အောင့် အောင့်လိုက်တာနော် “ စန်းခင်မှာ နဖူးဆံစပ်တွင် ချွေးသီး လေးများ တောင် ထွက်၍နေရ၏ ။ ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ရှပ်အင်းကျီစလေးကို အပေါ်သို့မ၍ ထမိန်စလေးကိုလည်း ဆီးခုံအပေါ်နားလေးထိ ဖြေ ချလိုက်၏။ “ဘာမှ မရှက်နဲ့သမီး ဦးလေးကုပေးမယ် ပျောက်သွားမှာပါ” ကိုမြင့်အေး၏ လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်၏ ဝင်းဝါဖြူ ဖွေး၍ ပြားချပ်ကာ ကျစ်လျစ်၍နေသော ဗိုက်သားလေးပေါ်သို့ လက်ဖဝါးဖြင့်တင်ကာ ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် လုပ်နေရာ ညက်ညောနု ထွေးလှသော စန်းခင် ၏ ဗိုက်သားလေးကို ကိုင်ရသည်မှာ ကိုမြင့်အေးအဖို့ သဘောတွေ့နေမိ၏။ဖြေချထားသော ထမိန်စလေး၏ အောက်ဖက်နားတွင်လည်း စန်းခင်၏ စောက်ပတ်အုံလေးမှာ မို့မို့လေး ဖောင်းနေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ “စန်းခင် အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ” “(၁၆) နှစ်ထဲဝင်ပါပြီ အစ်ကိုမြင့်အေး”အပျိုဖြစ်တာရော ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ” “အင်း အဲ တစ်နှစ်လောက်ရှိပါပြီ” “လစဉ်ရော မှန်ရဲ့လား ““ဟို ဒီလနည်းနည်းကျော်လာပြီ အစ်ကိုမြင့်အေး” ပါးစပ်ကမေးနေသော်လည်း ကိုမြင့်အေး၏ လက်က စန်းခင်၏ ဗိုက်လေးပေါ်မှ မခွါပေ ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် လုပ်ကာ မသိမသာ ပွတ်ပေးနေ၏။စန်းခင်၏ ညီးသံကလဲ အဆက်မပြတ် ထွက်နေ၏ ။

“စန်းခင် ကို မြို့ကိုပို့ရလိမ့်မယ်ထင်တယ်” “ဟင် ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲအစ်ကို” “ဗိုက်များခွဲရမလားပဲ” “ဟင် အစ်ကိုရယ် လုပ်ပါဦး သမီးလေးကို ကယ်ပါဦး အစ်ကိုရယ်” “ငါ သေချာစမ်းကြည့်ပါဦးမယ် ဝင်းကြည်ရာ” “ကဲကဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်လိုက်” မဝင်းကြည်က ကဗျာကရာပင် စန်းခင်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဒူးမှကွေးကာ ထောင်ပေးလိုက်၏။ “ကဲ မဝင်းကြည် နင်ခွင့်ပြု နော် ငါသေချာစမ်းကြည့်မယ်” “လုပ်ပါအစ်ကိုရယ် ကောင်းသလိုသာလုပ်ပါ၊ ကျွန်မ သမီးလေး အသက်ချမ်းသာရာရရင် တော်ပါ ပြီ”“အုန်းသန်း ငါ့လက်နှိပ်မီး ယူလိုက်စမ်း” မအုန်းသန်းက ကိုမြင့်အေး ၏ လက်နှိပ်မီးကို ထ၍ ယူ၏။ “ကဲ ဝင်းကြည်က စန်းခင် ထမိန်လေးကို အပေါ်ကို မတင်လိုက်” ကိုမြင့်အေး ၏ စကားလဲဆုံးရော မဝင်းကြည်က သူမ၏ သမီး စန်းခင်၏ ထမိန်စလေးကို ဆွဲ၍ လှန်တင်ပေးလိုက်၏။

ထိုအခါတွင် စန်းခင်၏ ဖြူဖွေးညက်ညောလှသော ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် ပေါ်လာပြီး အမွေးနက် နုနုလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်လေးပေါက်ကာ ဖြူဝင်းသော အသားရောင်ရှိသည့် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။စန်းခင်မှာ မဝင်းကြည်၏ သမီးပီသလေစွ၊ကြီးလှသော စောက်ပတ်ကြီးမှာ အယ်နေ၏။ အပျိုစင်လေးမို့ စန်းခင် ၏စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ တင်းနေအောင် စေ့နေ၏။ကိုမြင့်အေးက တံတွေးတစ်ချက်ကို ခိုး၍ မျိုချလိုက်၏။”ကဲ အုန်းသန်း လက်နှိပ် မီးထိုးပေးထား” ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံးသည်နှင့် မအုန်းသန်းက သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး ဖြင့် သူမ၏ သူငယ်ချင်း စန်းခင်၏စောက်ပတ်ကို မီးထိုးပြ၏။ အနီးကပ်ထိုးလိုက်သော သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး၏ အလင်းရောင် အောက်တွင် စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အဆီတဝင်းဝင်းဖြင့် မို့ဖောင်းနေ၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ဖြဲပေးထား” ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံးတော့ မဝင်းကြည်က သူမ၏ တုန်တုန်ယင်ယင်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် သမီးဖြစ်သူ ၏စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေး၏ ။

လက်နှိပ် မီး၏ အလင်းရောင် အောက်တွင် စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများမှာ နီရဲပြီး သစ်လွင်နုပျိုလှတော့၏။ စန်းခင်၏ ပြောင်းဖူးစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေးလေးမှာလဲ နီရဲကာ ငေါက်တောက်လေးပေါ်လာ၏။“အင်း ကျွတ် ကျွတ် အောင့်လိုက်တာ အမေရယ်” “ခဏလေးသည်းခံသမီး၊ တော်ကြာကောင်းသွားမှာပါ” ကိုမြင့်အေးက သူ၏ဆေးအိတ်ကို ကောက်ယူ၍ အတွင်သို့တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာနေ၏။ “အင်း လက်အိတ်ကလည်း ဒီနေ့မှ ထည့်မလာခဲ့ရဘူး” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လက်ထဲမှ ဆေးအိတ်ကို ဘေးသို့ချလိုက်၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ထပ်ဖြဲလိုက်ဦး၊ ဟုတ်ပြီ” “အုန်းသန်းကလဲ လက်နှိပ်မီးကို သေချာထိုးထား” စကားဆုံးသည် နှင့် ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးက စန်းခင်၏ စောက် ပတ်ဝသို့ လက်နှစ်ဆစ်လောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။စန်းခင်မှာ သူမ၏ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားရ၏။ စန်းခင် ၏ စောက် ပတ်ကိုဖြဲ၍ ပေးထားသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲမှာတော့ ဟာ၍သွား၏။ မီးထိုးပေထားသော မအုန်းသန်းခမျာမှာတော့ ကြက်သီး ဖြန်းကနဲ ထသွားပြီး သူမ၏ လက်ကလေးများပင် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်၍ သွားရသဖြင့် မီးထိုးပြထားသော လက်နှိပ်မီးကို ငြိမ် အောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရ၏။ စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းထားသော ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးကလည်း အငြိမ်မနေပဲ သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးများကိုလက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထိလိုက် ဖိလိုက် ပွတ်လိုက် လုပ်ပေး၏။ စန်းခင်မှာတော့ ဗိုက်အောင့်နေ သည့်ကြားမှ သူမ၏ ဖင်သားဖြူဖြူကြီးများမှာ တကြွကြွဖြစ်နေရ၏။

အဆက်မပြတ်ညီး၍နေသော စန်းခင်မှာ ညီးသံ နည်းနည်း ကြဲသွား၏။စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သော လက်ညိုးသည် အပြင်သို့ တစ်ချောင်းလုံးထွက်၍ လာသောအခါ စန်းခင်၏ စောက် ရည်လေးများ ပေကပ်၍နေသောလက်ညိုးကို မြောက်၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ နှာခေါင်းဖြင့် (၂)ခါ (၃)ခါ လောက် နမ်း၍ကြည့်၏။ ညှီသင်းသင်းလေးဖြစ်၍ နေသော စန်းခင်၏ စောက်ရည်လေးများရနံ့က ကိုမြင့်အေး ၏ ရာဂ စိတ်များကို ဟုန်းကနဲ ထအောင် ကြွလာစေ၏ လှမ်းကြည့်၍ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲတွင်တော့ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။ “အင်း ဗိုက်တော့ ခွဲရမလား မသိပါဘူး၊ဝင်းကြည်ရာ” “ဟင်း ဒုခပါပဲ အစ်ကိုရာ ကျွန်မသမီးလေးကို ကယ်ပါအုံး” “အေးပါ ဝင်းကြည်ရာ နင့်သမီးလဲ ငါ့ သမီးလိုပါပဲ၊ ငါသေချာကုပေးပါ့မယ်၊ ပြီးတော့ ကိုမြင့်အေး၏ လက်များက ဆေးအိတ်ထဲနှိုက်လိုက်၏။ “ကဲ ရော ဒီဆေးလုံး လေး (၃)လုံး ဝင်အောင်တိုက်လိုက် ခဏနေမှ ငါထပ်စမ်းကြည့်ဦးမယ်” ပြောရင်း ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်၏။ နုငယ်ပျိုမျစ်လှသော စန်းခင် ၏ မျက်နှာလေးမှာ ချစ်စရာ ကောင်းလှ၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ထဲတွင် တင်း ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။ “ကဲ ကဲ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဖုံးထားဦး” ကိုမြင့်အေးက သူ၏ ဆေးအိတ်အတွင်းမှ ဆေးထိုးအိပ် နှင့် ပြွန်ကို ထုတ်၏။ ပြီးတော့ ထိုးဆေးပုလင်းလေး နှစ်ပုလင်းကိုလည်း ထုတ်၍ယူလိုက်၏။

“ ကဲ နည်းနည်း စောင်းလိုက် ဆေးထိုးမယ်” “ကဲ ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်ထားတော့ အင်း သမီးအုန်းသန်းက ဘယ်သွားစရာရှိသေးလဲ” “သမီး ဖောင်ကို ပြန်သွားရမယ် ဦးလေး” “အင်း ခဏနေတော့သွားပေါ့ နင့်သူငယ်ချင်းကိုလဲ ဆေးထိုးပေးထားပြီးပါပြီ” စန်းခင်မှာ စောစောကလို သိပ်ပြီး မညီးတော့ပေ။ သက်သာသလိုရှိနေ၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် သမီးကို ခြင်ထောင်ချထားလိုက် ပြီးရင် ဆေးလိမ်းရမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုမြင့်အေး” မဝင်းကြည်က စန်းခင်၏ အိပ်ရာထက်တွင် အဆင့်ဆင့်ထောင်ထားသော တစ် ယောက်အိပ် ပိတ်ခြင်ထောင်လေးကို ဆွဲ၍ချလိုက်၏။ “ကဲ ရော ဒီဆေးကိုညှစ်ပြီး စန်းခင် ရဲ့ ဗိုက်ကိုလိမ်း နောက်ပြီး မိန်းမကိုယ် တွေကိုလိမ်း၊ မိန်းမကိုယ်ကို အတွင်းထဲထိ နှိုက်ပြီး လိမ်းပေးပြီးရင် အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်နဲ့ စောင်လွှမ်းပေးထားပြီး ခြင်ထောင် ထဲမှာ လှဲနေပါစေ၊ ဝင်းကြည်နင့် သမီး ခြေဖျားတွေ စမ်းကြည့်ပါလား၊ အေးနေသေးတယ် စိတ်မချရသေးဘူး၊ကဲ ဆေးကို ငါပြောတဲ့ အတိုင်းလိမ်း၊ ငါလိမ်းပေးလို့ မသင့်တော်ဘူး” ကိုမြင့်အေးစကားဆုံးတော့ မဝင်းကြည်က ကိုမြင့်အေးပေးသွားသော ညှစ် ဆေးဗူးလေးကိုကိုင် ၍ ခြင်ထောင်ထဲဝင်သွား၏။

“ဟုတ်တယ် အစ်ကိုရေ ခြေဖျားတွေက အေးနေတယ်” “အေး သိပ်ပြီး စိတ်မပူနဲ့ ငါရှိတာပဲ ဆေးကိုတော့သေချာလိမ်း” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” “သမီးသက်သာ ရဲ့လား” “အင်း နည်းနည်းတော့သက်သာလာတယ်” “ကံကြီးပေလို့ပေါ့သမီးရယ်၊ အစ်ကိုမြင့်အေး နဲ့ တန်းတိုးလို့ပေါ့” ခဏနေတော့ မဝင်းကြည်က ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာ၏။ “နင့် လက်တွေသွားဆေးလိုက်ဦး ဝင်းကြည်” “ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို” မဝင်းကြည်က ထ၍ မီးဖိုဆောင်ဖက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်၏။ “အော် ငါ့လက်လဲဆေးရဦးမယ် ငါပါလိုက်မယ်” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက နောက်မှ လိုက်၍သွား၏။မီးဖိုဆောင်ထီသို့ ရောက်သောအခါ ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည့်၏ ခါးကို နောက်မှလှမ်း၍ကိုင်ကာ သူမဝတ်ထားသောထမိန်လေးကို ခါးသို့ဆွဲ၍တင်လိုက်၏။အထာပေါက်သော မဝင်းကြည်ကလည်း သူမ၏ ခါးကိုကုန်း၍ ရှေ့မှဝါးထရံဖရိန် တန်းဝါးလုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားပြုလိုက်တယ် ။

“ဝင်းကြည်ရာ အရေးကောင်း တုန်း နင့်သမီးရောက်လာလိုက်တာ ငါတို့ ဆနထွန်းထွန်းငန့်ငန့်ကိုဖြစ်ရော၊ ဆေးသာကုနေရတယ် စိတ်ကနင့်ဆီရောက်ရောက်နေရတာ စိတ်က သိပ်မဖြောင့်ဘူး” “ဟုတ်တာပေါ့ အစ်ကိုရယ်” ကိုမြင့်အေးက ပြောလဲပြော မဝင်းကြည်၏ နောက်သို့ စူထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို ထိုးသွင်းကာ မဝင်းကြည်၏ ခါးကို ဆွဲ၍ ဆွဲ၍ လိုးပေး၏။“ဖွတ် ပြွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်” မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရှိန်မကျသွားသေးပဲ ဖောင်းကားနေသည်ပင် အရည်များလည်း စိုရွှဲနေသေး၏။ ကိုမြင့်အေး၏ အပြော နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များကြောင့် မဝင်းကြည်မှာ ကိုမြင့်အေးကို ကျေနပ်သွားရတော့၏ ။ ကိုမြင့်အေးကလည်း နသိုးကြိုးပြတ် ပုံစံမျိုးဖြင့် မဝင်းကြည်၏ ခါးလေးကို ဆွဲ၍ အငမ်းမရ အားပါပါဖြင့် ဆောင့်လိုးနေ၏။ “ပြွတ် ပလွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်” “အိမ်ရှေ့မှာ အုန်းသန်းရှိတယ် ဖြေးဖြေးလုပ်အစ်ကို” “ပြွတ်” မဝင်းကြည်၏ စကားဆုံးတော့ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်၏။ “ကဲ ဝင်းကြည် အုန်းသန်းကို ပုဇွန်ဖောင် ပြန်ပို့လိုက် ငါ့လက် နှိပ်မီးကိုယူသွား ပြန်လာမှ နင်နဲ့ငါ အေးအေးဆေးဆေးဆက်လုပ်ကြတာပေါ့၊ စန်းခင်ကတော့ ညီးသံမကြားရတော့ဘူး သက်သာ လာပုံပဲ၊ မှိန်းရင်မှိန်းနေပါစေ” “အင်း .. ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို” မဝင်းကြည်က အုန်းသန်းကို ခေါ်၍ ထွက်သွား၏။

“လေတိုက်တယ် တံခါးပြန်စေ့ထားခဲ့ အော်လေတိုက်ရင် ပွင့်ဦးမယ် ငါပဲထပိတ်လိုက်ပါ့မယ် နင်လာရင် ခေါ်လိုက်ပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ကျွန်မသွားပြီ” ကိုမြင့်အေးသည် မဝင်းကြည်တို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ရှေ့တံခါးကိုထ၍ ပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂျက်ချလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူ၏ လက်မှ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ကြည့်လိုက်၏။ ပုဇွန်ဖောင်ကို အသွားအပြန်ဆိုလျင် မိနစ် (၄၀)လောက်ကြာပေမည်။ ကိုမြင့်အေးက အိမ်အတွင်းသို့ပြန်၍ဝင်လာပြီး စန်းခင်၏ခြင်ထောင်ထဲ သို့တန်း၍ ဝင်လိုက်၏။ စန်းခင်မှာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ မှိန်းနေ၏။ ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ စောင်လေးကို ဘေးသို့ ဆွဲချလိုက်၏။ ထိုအခါတွင် ခြင်တောင်ဘေးတွင် ထွန်း ထားသော ဘက်ထရီ မီးချောင်း၏ အလင်းရောင်ကြောင့် လှပချောမွေ့ကာ ထိရက်စရာမရှိသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စန်းခင်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ် ။

“အင်း ” “သမီး သက်သာလား” “အင်း ဦးလေးလား သမီးဗိုက်ထဲကတော့ မအောင့်တော့ဘူး ဟိုသမီး ဟိုဟာထဲက တစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်” စောစောက လက်ညိုးတွင်း၍ မွှေထားသော အရှိန်မသေသေးကြောင်း ကိုမြင့်အေး သိလိုက်၏။ “အင်း ဦးလေး ကြည့် ပေးမယ် သမီး မျက်လုံးမှိတ်ထား” ပြောပြီးသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ ထောင်ကာ ကားလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူမ ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်၍ ထိုင်ကာ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလိုက် ၏။ “ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ် “ “အိုး အမေ့ အင်း “ “နာလားသမီး” “သိပ်မနာဘူး ထုံတုန်တုန်လေးဖြစ်နေတယ်” “ဗျစ် ဗျစ် “ “အ ကျွတ် ကျွတ် “ လီးကြီး တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်ပြီး စန်းခင်မှာ ကျောလေးကော့ တတ်လာ၏။ စန်းခင်ကို စောစောက သူမ၏ မိခင်မကြည်ဝင်းအားလိမ်းခိုင်းလိုက်သော ထုံဆေး နှင့် ကိုမြင့်အေး၏ လီးတန်ကြီး တွင်ကပ်ညှိ ၍နေသော စန်းခင်၏ မိခင်မကြည်ဝင်း၏ စောက်ရည်ပြစ်ချွဲချွဲများက စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးလိုးသွင်းနေသည်ကို အထောက်အကူပြုနေကြ၏။

စန်းခင်က နာသည်ဆို၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကိုဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ဖြေးဖြေးချင်းပြန် ၍ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်ဖြင့် ဝင်ထားသလောက် လီးတဝက်သာသာဖြင့်ပင် လိုးပေးနေ၏။ “ပြွတ် ပလွတ်” “ပလွတ် .. ပြွတ်” “ဖွတ် ပလွတ်” အချက် (၂၀)လောက် လိုးပေးပြီးသောအခါတွင် စန်းခင်သည် နည်းနည်းငြိမ်သွား၏။ “သမီးနာသေးလား” “ဟင့်အင်း “ စန်းခင်မနာတော့ မှန်းသိသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးမှာ သူ၏ လီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်အောင်ပင် ဆောင့်၍ လိုးသွင်းလိုက်တော့၏။ အား အမလေး စန်းခင်၏ ခါးလေးမှာ ကော့တတ်သွားပြီး အသားလေးများတ ဆတ်ဆတ်တုန်နေ ၏။ ကိုမြင့်အေး ကသူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ဖိကပ်ထားပြီး စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက် ၍ချကာ စန်းခင် ၏ နို့လေးများကို ငုံ့၍စို့ပေးနေ၏။ ခဏကြာမှ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ဖင်ကို ကြွ ၍ စန်းခင်၏ စောက်ပတ် ထဲမှ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲထုတ်၍ ဖင်ကြွကာ ဖြေးဖြေးချင်းလိုးပေးနေပြီး ။

သမီးနာ သေးလားဟင်” “မနာတော့ဘူးဦးလေ” “ပြွတ်.. ပလွတ်” “ကောင်းရော ကောင်းလားဟင်” “အင်း ကောင်းတယ်” “ဖွတ် ပလွတ်”စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် လည်း အရည်များမှာ စိုရွှဲနေတော့၏။ ကိုမြင့်အေးက သူ ၏ လီး ကြီးကို အရှိန်မြင့်၍ ခပ်သွက်သွက်လေးလိုးပေးလာ ၏။ ကိုမြင့်အေး ဆေးထိုးဆေးတိုက်၍ စန်းခင်ဗိုက်အောင့်တာမှာ ပျောက်၍ သွား ခဲ့ပြီဖြစ်၏။ ဒါပေမဲ့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တမျိုးတမည်ဖြစ်ကာ ခံစားနေရသဖြင့် ရောဂါလို့ ပဲ ထင်ကာ စန်းခင်က ကိုမြင့်အေး ကို ပြောပြခဲ့၏။ ကိုမြင့်အေးက ဒီလိုခံစားချက်မျိုး အပျိုစင်လေး စန်းခင်မခံစားဘူး၍ သူ့တွင် ခံစားနေရတာဟာ ရောဂါတစ် ခုလို့ ထင်နေသည်ကိုတော့ ကိုမြင့်အေးက ကောင်းကောင်း သိ၏။ စန်းခင်ကလည်း သူမ၏ အဖုတ်လေးထဲမှာ ဖြစ်နေသော ရောဂါ အား ကိုမြင့်အေးကို ကုစားစေချင်သကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေးက လည်း အငမ်းမရပင် ကုပေး၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးမှာ မဆန့်မပြဲ နှင့် သူမ ၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ ထိုးသွင်းကာစတွင် သူမ၏ခံစားချက်မှာ ပျောက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ခဏအကြာတွင် စန်းခင်၏ ရောဂါမှာ ပိုဆိုးလာ၏။ ကျောချမှဓားပြမှန်းသိဆိုသကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေး က အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးနေချိန်ကျမှ စန်း ခင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ခံစားနေရသော ရောဂါမှာ စောက်ပတ်ယားနေတာ ဖြစ်ပြီး အခုသူမ မှာအလိုးခံနေရတာပါလား ဟု သိပါ၏။

ဒါပေမဲ့ အတော်ကို နောက်ကျသွားပေပြီ။ စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လျက် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မချိတင်ကဲ ခံစားနေရကာ ကောင်း ချင်တိုင်း ကောင်းနေပြီဖြစ်၍ ခံစားနေရသော အရသာ ပျောက်ဆုံးသွားမှာကို စန်းခင်က ကြောက်လန့်ကာ ဆက်လက်၍ စိတ်ပါ လက်ပါပင် အလိုးခံနေတော့၏။“ပြွတ် ပလွတ်” “ဖွတ် ပလွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်” စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ သူမ၏ မိခင်မ ဝင်းကြည်နှင့် ဘာမျှမဆိုင်။ ကျစ်လျစ်မာတင်း၍ နေကာ ညက်ညောစွာဖြင့်ရှိနေပြီးနုပျိုလွန်းလှ၏။ စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ လည်း မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်လိုပင် ကြီးမားလှပြီး စန်းခင်၏ စောက်ခေါင်းကတော့ ကျဉ်းမြောင်းနူးညံ့လွန်းပြီး ကိုမြင့်အေး ၏ လီးကို ဆွဲဆုပ်ထားသလိုရှိနေသဖြင့် ကိုမြင့်အေးမှာ အရသာများရှိလှပြီး ကာမဇောများ အရှိန်တက်လာကာ စန်းခင်ကို အားပါးတရပင် ဆက်၍လိုးတော့၏။ အင်း ဟင်း ဟင်း အမလေး ဦးလေးရယ် ကျွန်မ ဘယ်လို ဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး အင်း အင်း အ “ “ကော့ပေးထားသမီး ကော့ပေးထားသမီး သိပ်ကောင်းလာတော့မှာ” ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီကို သိသော ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ချစ်စရာ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်၍ သူ၏ လီးကြီးကို ကျင်တတ်၍ နေသည့်ကြားမှပင် တအားကြုံး၍ ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်တော့ သည် ။

“ စန်းခင် မှာ ကိုမြင့်အေး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားကြုံးဖက်ကာ ဖင်သားကြီးများကို အစွမ်းကုန်မြှောက်၍ ခါရမ်းကာ ပြီးသွား၏။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမြင့်အေးသည် လည်း သူ၏ခါးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ စောစောက စန်းခင်၏ မိခင် မဝင်းကြည်ကို အားပါးတရ လိုးရင်း ထွက်လုထွက်ခင် သုတ်ရည်များကို ယခု အပျိုစင်မလေး စန်းခင် ကို မက်မောစွာ လိုးရင်း စန်း ခင်၏ သစ်လွင်လှသော သားအိမ်လေးထဲသို့ အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကွေးနေအောင် ဖက်ကာ ငြိမ်၍ ကျသွားကြတော့၏။ ခဏနေမှ ကိုမြင့်အေးက ခေါင်းထောင်လာပြီး စန်းခင်၏ မျက်နှာလေးကို တပ်မက်စွာ နမ်းရင်း ဖြေးဖြေးချင်း ဆက်လိုးနေ၏။ ဦးလေး သမီးသိပ်အိပ်ချင်တာပဲ” “အေးအေး အိပ်လိုက် သမီးအိပ်လိုက်” “ပြွတ်” အချက် (၂၀) လောက် ဖြေးဖြေးချင်းဆက်လိုးပေးနေပြီးမှ စောစောက ကိုမြင့်အေး တိုက်ထားသော ဆေးရှိန်ကြောင့် စန်းခင် အိပ်ချင်လာပြီဖြစ်၍ သူမ ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သူ၏ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ဘေးသို့ချထားသည့် စောင်ကို စန်းခင်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ပြန်၍ ခြုံပေးကာ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ ပုဆိုးကို လက်မှကိုင်၍ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်ကာ ခြင်ထောင်အပြင် သို့ရောက်သည် နှင့် ပုဆိုးကို ကောက်၍ စွတ်ကာဝတ်လိုက်၏။ “ဒုန်း ဒုန်း အစ်ကိုမြင့်အေး ကျွန်မ ပြန်လာပြီ” ‘အေးအေး လာပြီ ဝင်းကြည်” ကိုမြင့်အေးက တံခါးဆီသို့ ကပျာကရာ သွား၍ ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော မဝင်းကြည်ကအိမ်အတွင်းသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကိုပြန်၍ပိတ်လိုက်၏။ “ကျွန်မအဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် သမီးရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ” “သူ့ရောဂါက ပျောက်သလောက်ဖြစ်သွားပါပြီ၊ နှစ်နှစ်ခြိုက် ခြိုက် အိပ်မောကျနေတယ် အိပ်ပါစေ လန့်နိုးရင် ပြန်အောင့်နေရင်မကောင်းဘူး၊ နင်ကလဲ ကြာလိုက်တာ ဝင်းကြည်ရာ အစ်ကိုက မျှော်လိုက်ရတာ မောနေတာပဲ သိလား” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်၏ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ ဆွဲလိုက်၏။ “ဟွန်း အကို့ရောဂါကလဲ မသေးဘူး နေအုံး ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲဦးမယ်” မဝင်းကြည်က ကျေနပ်ပြုံးလေးဖြင့် ပြောလိုက်တယ် ။

“ လဲ မနေပါနဲ့တော့ ဝင်းကြည်ရာ” ကိုမြင့်အေးက ပြောလဲပြော သူ၏ လက်မှလဲ မဝင်းကြည်၏ ရေစိုနေသော ထဘီကို ဆွဲ၍ ချွတ်ချ လိုက်တော့၏။ ပြီးတော့ မဝင်းကြည် ၏ အနောက်မှနေ၍ ကိုမြင့်အေးက သူမ၏ ခါးလေးကို ကိုင်လိုက်သည်နှင့် မဝင်းကြည်သည် သူမဝတ်ထားသော ရှပ်အင်းကျီကို ကပျာကရာ ချွတ်ကာ ဘေးသို့ပစ်ချလိုက်၏။ ပြီးတော့သူမ သည်ဖိနပ်ချွတ်မှာပင် ရပ် လျက် ဖိနပ်ချွတ်ထက် တစ်ပေကျော်မြင့်သော အိမ်အပေါ်ဆင့် ခါးပန်းကို လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တော့၏။တပြိုင်နက်ထဲလိုမှာပင် မဝင်းကြည် ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံး ၏ နောက်ဖတ်သို့စူ၍ ထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ကိုမြင့်အေးသည် စောစောက မဝင်းကြည်၏ သမီးစန်းခင်ကို လိုး၍ စန်းခင် ပြီးသွားရသဖြင့် ထွက်လာသော စန်းခင်၏ သုတ်ရည် များကပ်ညှိကာ ရွှဲစိုနေသည့် သူ၏ လီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့လိုက်၏။ ကိုမြင့်အေး၏ လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် စန်းခင်၏ သုတ်ရည်လေးများမှာ အဖတ် အဖတ်လေးများပင် ဖြစ်ကာ ကပ်နေကြ၏။ ကိုမြင့်အေးက လီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ပြီးသည်နှင့် တရှိန်ထိုးပင် ဆောင့်၍ သွင်းကာ လိုးတော့၏။ “ပြွတ် ပလွတ်” “ဖွတ် ပလွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်” အိမ်အပေါ်ဆင့်ခါးပန်းကို လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပြီးအလိုးခံနေသော မဝင်းကြည်သည် မျက်လုံးကလေးများစုံမှိတ်ကာ သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးမှာ လန်သွားလိုက် ငိုက်သွားလိုက် ဖြစ်လျက် သူမ၏ ပါးစပ်လေးမှာလည်း ဟလာလိုက် စေ့သွားလိုက်နှင့် ဖြစ်နေကာ သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ကြီးများကိုလည်း နောက်သို့ ကော့ကာကော့ကာဖြင့် အလိုးခံနေ၏။ အချက်(၄၀) လောက်အားပါးတရ ဆောင့်လိုးပြီးချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရသာများရှိသထက်ရှိကာ အီဆိမ့်လာတော့၏။ အစ်ကို ဘာကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် အစ်ကို့လီးကြီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ထဲက မထုတ်နဲ့တော့ပြီး ပြီးအောင် ဆက်လိုး လုပ် လုပ် ဆောင့် ဆောင့်စမ်းပါ အမလေး ကောင်းလိုက်တာနော် ဟင်း ဟင်း ဟင်း“ ထိုအချိန်မှာပင် ခြင်ထောင်အတွင်းမှ စန်းခင် ၏ ဟောက်သံလေးများမှာ မိုးသံ လေသံကြားမှပင် အပြင်သို့ သဲ့သဲ့လေး ပျံ့လွင့်လာပါ တော့ သည် ။ပြီးပါပြီ ။