အို…. ကိုကိုရယ်.... မြလေး.... ရင်တွေတုန်လိုက်တာကွယ်..

 ဟာ စိတ်ပျက်စရာပဲကွာ ဖုန်းဘေလ်ကလည်း ကုန်သွားပြန်ပြီ” ရုံးပိတ်ရက်မို့ မိမိအိမ်လေးထဲတွင်အေးဆေးစွာ အင်တာနက် သုံး မည်ဟု ကြုံးဝါးထားကာ သုံးတောင်မသုံးရသေးဘူး ဘေလ်က ကုန်သွားသည်။ မင်းမင်းခန့်တယောက်ရေရွတ်ရင် ငွေတသောင်း ထုပ်ယူကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းကကုန်စုံဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူသည် ဤရပ်ကွတ်လေးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ ငှါးရမ်း နေထိုင်သည်မှာ မကြာသေးပေ။ မနက်အလုပ်သို့သွား ညပြန်အိပ်မို့လည်း သူအား လူသိပ်မသိပေ။ ခြံဝန်လေးနဲ့ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးက သူ့အတွက် အပန်းဖြေစရာပင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများလည်း အရောအနှော မလုပ်သောကြောင့် သက်သောင့်သက်သာ ရှိလှသည်။ ဖုန်ငွေဖြည့်ကဒ်ဝယ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အိုး…လှလိုက်တာ သူရင်ခုန်လောက်အောင်ပင် ကောင်မလေးမှာ လှရက်နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်တွင်းအောင်လေးမို့ အသားရည်လေးမှာ ဝင်းဖန့်ကာ မထူမပါးမျက်ခုံလေးနှင့် မျက်နှာဝိုင်းလေးကို သူငေးကြည့်မိတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ ကောင်မလေးမှာ “ဦး နည်းနည်းလောက်ဖယ်ပေးပါလား” ရှက်ကို့ရှက်ကန်း အသံလေးမှာ နားဝင်ပီယံလှပေသည်။ အိမ်နေရင်း တပတ်နွမ်းလက်ပြတ်လေးနှင့် အရောင်အဆင်း မရှိတော့သော ထမီလေးနှင့် သူမ၏ခန္ဒာကိုယ် ကောက်ကြောင်းလေးများက အပိုအလိုမရှိပေ။ သူလည်း ပြန်ထွက်မသွားသေးပဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် ဆိုင်မှ ပစ္စည်များအား ကိုင်ကာ သူမလေးအား ခိုးရှိုးနေတော့သည်။ ချစ်စရာသူမလေး ပြန်ထွက်မှ မသိမသာအနောက်က လိုက်ကာ “ညီမ ညီမ” အနောက်မှ လှမ်းခေါ်ရာဝယ် “ရှင် ဘာမေးမလို့လည်း ဟင်” “ညီမက ဒီရပ်ကွတ်ထဲကပဲလား” “ဟုတ်ပါတယ်.. အစ်ကိုအိမ်ရဲ့ မျက်စောင်းထိုးသုံးအိမ်ကပါ” “ဟင် ညီမက အစ်ကို့အိမ်သိတယ်” “ခိခိ” ဟု သူမကရီရင်း “သိတာပေါ့…. ညီမက ဒီမှာ မွေးကတည်းက နေလာတာလေ…. ဒါပဲနော် အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ အမေတို့သိရင် ဆူလိမ့်မယ်” သူအားတက်သွားကာ ခြံရှေ့မှပိတ်ရပ်ကာ “အစ်ကို ညီမလေးနဲ့ ဖုန်းပြောချင်တယ် ဖုန်းနံပတ်ပေးပါလား” “အို… သိမှမသိပဲနဲ့ မပေးပါဘူး” “ဒါဆိုလည်း ရတယ်လေ…. အိမ်ထဲထိ လိုက်တာပေါ့”ဟု သူပြောရင်း ကောင်မလေးရှေ့မှ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ အိမ်ကဆူလိမ့်မယ်” “ဟ အစ်ကိုက လူရမ်းကားမှ မဟုတ်တာ… အိမ်နီးနားချင်းတွေပဲ…. ညီမအမေတို့နဲ့ ဝင်မိတ်ဆက်တာပေါ့” ဟုပြောလိုက်ရာ သူမတုန်လှုပ်သွားကာ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိပေ။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်မောလာကာ အိမ်ထဲထိ ဘာကြောင့် မလိုက်စေချင်လည်း သူမလည်း မစဉ်းစားတတ်တော့ပေ။ နောက်ပြန်လှည့်ကာ သူ့ရှေ့သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်ကာ “တခါပဲ ပြောမယ်နော် အိမ်ထဲထိ မလိုက်နဲ့သိလား” သနားစရာ မျက်ဝန်လေးများကြောင့် သူခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ၀၉….. ဟုပြေားရင်း ခြံတခါးပိတ်ကာ ပြေးဝင်သွားတော့သည်။

မြလေး ရင်များတုန်ရင်ကာ အိမ်ထဲသို့ဟန်မပျက် ဝင်လာသည်။ “ညဉ်းကလေ ခိုင်းလိုက်ရင်တအားကြာတာပဲ” “အိုအမေကလည်း မကြာပါဘူး” ဟုပြောရင်း မိခင်ဖြစ်သူ ဝယ်ခိုင်းသော ပစ္စည်းများအားချကာ မိမိအိပ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်ကာ အတွင်းမှချက်ချကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်လှည်းချရင်း တုန်ရင်နေသော ရင်ဘတ်အားလက်နှင့်ဖိကာ မိမိတိတ်တခိုးစွဲလမ်းနေရသော အကိုကြီးမှာ “ဟွန်း..” တယောက်တည်း မျက်စောင်းထိုးကာ “မုန်းဖို့ ကောင်းလိုက်တာ လူကိုကြည့်နေတာများ တကိုယ်လုံး ဖောက်ထွက်မတတ်ပဲ”။ ပြီးတော့ သူများအိမ်ရှေ့ထိ လိုက်လာပြီး ဖုန်းနံပါတ် မရမက အတင်းပဲ တောင်းသွားသေးတယ်… မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ…. သူမှတ်ကော မှတ်မိပါ့မလား”ဟု စိတ်ပူကာ မြလေးတယောက် ဖုန်းအားကောက်ကိုင်ကာ မက်ဆေ့ဘောက်လေးအား ဖွင့်ကြည့်နေမိတော့သည်။ “အယ်… အခုမှ သတိရတယ်”ဟု ရေရွတ်ရင်း ဖုန်ခလုပ်များအား နှိပ်ကာ “နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ …. နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ” ဖုန်းအသံလေးကြောင့် အိဖြိုးတယောက် လန့်ကာသွားမိတော့သည်။ မိမိတယောက်တည်း လမ်းထိပ်က မမခိုင်ဆီက အပြာစာအုပ်ငှါးကာ ခိုးဖတ်နေတုန်း ဖုန်းသံကြောင့် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ကာ “အေးပြော မြလေး…. နင်ကလည်း ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ ဖြေပီးကတည်းက…. ငါ့ ဆီဖုန်းတောင် ဆက်ဖေါ်မရဘူး အခုဘာကိစ္စလည်း” “မမအိ ညီမလေးပြောစရာရှိတယ်” “အေးပြောလေ” “ဟိုတယောက်လေ သိလား” “ဘယ်တယောက်လည်း နင့်ဟာက အစမရှိဘာမရှိနဲ့ ” “မြလေး ပြောပြောနေတဲ့ ခပ်ချောချာလူကြီးလေ” ”အော်အေး သိပြီသိပြီ…. ဘာလည်း နင့်ကိုဟိုက ဖင်လာနှိုက်သွားလို့လား” “ဟာ… အစ်မအိကလည်း ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး” “ဟားဟား… ကောင်မလေး ရှက်သွားပြီ…. ပြောပြော” “အင်း ပြောမယ် အဲ့လူကြီးလေ” ဟုအစချီကာ ယနေ့ဖြစ်ပျက်သမျှအား တလုံးမကျန် ပြောပြလိုက်လေသည်။ “မြလေး နင်တော့ အလိုးခံရတော့မယ်… အားကျတယ်ဟာ” “အယ်.. အမကလည်း ဘာစကားတုန်း” “ကောင်မ… ခုမှလာရှက်မနေနဲ့ ညည်းခံချင်နေတာ… ငါသိတာပေါ့” သူမရှက်ရှက်ဖြင့် ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ ပါစပ်မှလည်း ပွစိပွစိနှင့် အပျိုကြီး လင်အမြန်ရသွားမှ အေးမှာ။

မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ပပမှာ သမီးဖြစ်သူအား လှမ်းခေါ်ကာ မြလေးနှင့် ဒေါ်ပပ နှစ်ဦးသား ထမင်းစားကြလေသည်။ ဒေါ်ပပလည်း ကျဆင်းလာသော စီပွားရေး အခြေအနေကြောင့် ယခင်လို အသုံးအစွဲမကြီးတော့ပဲ ချိုးခြံချွေတာကာ မိမိခင်ပွန်းရှိစဉ်က ကိုယ်ပိုင် အငှါးကားလေးအား ခင်ပွန်း၏တပည်ရင်း စိုးမောင်အား နေ့စဉ်ပေးစနစ်ဖြင့်ပင် ငှါးရမ်းကာ နေထိုင်စားသောက်ရသည်။ ကားမှာလည်း အိုနွမ်းကာ ဟိုဟာပျက်လိုက် ဒီဟာပျက်လိုက်နှင့် စားဖို့တောင် အနိုင်နိုင်ပင်။ မင်းခန့်တယောက် ရွှင်လန်းတက်ကြွစွာဖြင့် မှတ်သားလာသော ဖုန်းနံပါတ်အား ဖုန်အတွင်းရိုက်ထည့်ကာ သူမလေးအား “အရမ်း ချစ်သွားပြီ ချာတိတ်ရယ်”ဟု မက်ဆေ့ပိုလိုက်လေသည်။ သူမလေးဟု မှတ်သားထားလေသည်။ မြလေး၏ နာမည်ကို သူမမေးလိုက်ခြင်အား တကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ဘာပဲဖစ်ဖြစ် ဖုန်းနံပါတ်ရခဲ့ပြီပဲဟု ကျေနပ်ကာ ကဗျာတိုလေးများ ပန်းပွင့်လေးများအား သူမအား ဆက်သရန် ရှာဖွေနေတော့သည်။ အချိန်မည်မျှကြာသွားသည်မသိ ဝမ်းဗိုက်မှ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု ဝေဒနာကြောင့် ဟင်းမချက်နိုင်တော့ပဲ အသင့်စား အမဲသားနှပ်ဗူးအား ဖောက်ကာ ထမင်းနှင့် စားသောက်လိုက်တော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် အားသွင်းထားသော ဖုန်အားဖြုတ်ကာ “ချာတိတ်လေး သတိရနေတယ်…. ချာတိတ် ဘာလုပ်…. ကိုယ့်ကို ဘာလို့စာမပြန်ရတာလည်း ချာတိတ်ရယ်” သူ မနေနိုင်ဖြစ်ကာ သူမလေး ထံသို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့သည်။ “နင်ထားခဲ့မှာလား… နင်ရက်စက်စက်မှာလားလေ” ဝိုင်းလေးရဲ့ သီချင်းတေးသွားလေး ကြောင့် သူပင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ ဘာကို လွမ်းလို့လွမ်းမှန်ပင် မသိဖြစ်မိသည်။ ဇွဲမလျှော့ပဲ ဒုတိသအကြိမ် ဆက်ခေါ်ရာတွင်တော့ ချိုသာသော အသံလေးကြောင့် သူပျော်မိသွားတော့သည်။ “ဟဲလို ” “ညီမလေး အစ်ကိုယ့်ကို မှတ်မိလား” “အမေမအိပ်သေးဘူး ဒါပဲနော်” “ဒါဆို မက်ဆေ့ပြန်ပို့လေ နော် နော်” တဘက်မှ တိတ်ဆိတ်သွားကာ ခဏအကြာတွင်တော့ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ ညှိုးငယ်သော အသံလေးဖြင့် “ဘေလ်မရှိလို့ပါ ကိုကြီးရယ်”ဟု ပြေားရင်း ဖုန်းချသွားတော့သည်။

သူအရမ်းပင် သနားသွားကာ ချက်ချင်းပင် သူမဖုန်းလေးထဲသို့ ငွေငါးထောင် လှမ်းလွှဲ ပေးလိုက်လေတော့သည်။ ထို့နောက် “အရမ်းချစ်မိသွားလို့ပါ ညီမလေးရယ်…. တမျိုးမထင်ပါနဲ့”ဟု မက်ဆေ့ ပို့လိုက်လေတော့သည်။ မြလေးတယောက် ပျော်ရမည်လော ဝမ်းနည်းရမည်လော ဝေခွဲမရဖြစ်နေတော့သည်။ မိမိတဖက်သတ် ကြိတ်ကာ သဘောကျနေသော ချစ်ကိုကြီးဆီမှ ဂရုစိုက် တန်းဖိုးထားမှု ခံရခြင်းအတွက် ဝမ်းသာပီတိ ဖြစ်မိရသော်လည်း မိမိဘဝအတွက် ဝမ်းနည်းကာ သိမ်ငယ်နေမိတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပဲ သူမတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည်မှာ နှစ်လပင်ပြည်တော့မည် အပြင်မှာတကြိမ်မှ ချစ်သူနှင့် တွေ့ခွင့်မရ၊ သူမ၏ပါးလေးအား နမ်းခွင့်မရရှိသေးပေ။ “ဟဲလို အစ်မ ပပလားခင်ဗျ” “အမေရေ ဖုန်းလာနေတယ် ဦးစိုးမောင်ဆီက” ဟုပြောရင်း ထမင်းဟင်းချက်နေသော မိခင်ထံသို့ ဖုန်းအား သွားပေးကာ အနားတွင်ရပ်ကာ အသာ နားစွင့်နေလိုက်သည်။ ဒေါ်ပပလည်း စိတ်ပူသွားကာ ယခုလို အချိန် စိုးမောင် တခါမျှ ဖုန်းမဆက်ဖူးချေ။ ကားတခုခု ဖြစ်တာပဲဟု တထစ်ချတွက်ကာ ပူပန်မိတော့သည်။ မိမိတို့ စားဝတ်နေရေးမှာ ဤကားလေးကြောင့်သာ “စိုးမောင်… ပြောလေ ဘာဖြစ်လို့လည်း”ဟု စိုးရိမ်စွာဖြင့် မေးလေသည်။ တဖက်မှလည်း “အစ်မ ကျနော် သထုံကို လူသွားပို့ပြီး အပြန်မှာ…. ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို တိုက်မိလို့ ကျနော့်ကို ကျိုက်ထိုရဲစခန်းမှာ ကားရောလူရော အဖမ်းခံထားရလို့…. ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် လာရောက်ထုတ်ယူပါဆိုလို့…. အစ်မဆီ ဖုန်းဆက်ရတာ အစ်မရယ်…. ကျနော့်ကို ခုချက်ချင်း လာခေါ်ပါနော် နော် အစ်မ” ပြောကာ ဖုန်းချသွားလေတော့သည်။ လက်ထဲတွင် ရှိစုမဲ့စု ငွေလေးအား ယူကာ သမီးအား စိတ်မချနိုင်ပဲ တဖွဖွမှာကာ ကျိုက်ထိုသို့ ချက်ချင်းပင် ဆင်းလာတော့သည်။ စခန်းရောက်သော် စိုးမောင်အား အာမခံဖြင့် ထုတ်လို့ရသော်လည်း ကားမှာ မနက်တရားရုံး တွင် ဒဏ်ငွေဆောင်ပြီမှ ထုတ်ယူခွင့်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် ဘယ်လိုမှပင် ပြန်လို့မရတော့ပေ။

သမီးဖြစ်သူအား အကျိုးအကြောင်းဖုန်းဆက်ကာ လှမ်းပြောလိုက်လေတော့သည်။ “ကိုကို… မေမေ ဒီည ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးတဲ့…. မြလေး ကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်” မြင်လိုက်ရသော မက်ဆေ့ကြောင့် သူအရမ်းပင် ပျော်သွားမိတော့သည်။ အလုပ်မှ ပြန်ရောက်ကာစမို့ ရေမိုးချိုးကာ ထမင်းပင်မစား နိုင်တော့ပဲ ငွေသား သုံးသိန်းယူကာ သူမလေးအိမ်သို့ ထွက်လာလေတော့သည်။ အချိန်အားဖြင့် ညကိုးနားရီဖြစ်သောကြောင့် လူသွားလူလာပင် မရှိတော့ချေ။ ခြံတခါးအား မိမိဘာသာဖွင့်ကာပင် အေးအေးလူလူ သူမအိမ်လေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ တံခါးဝတွင် အသင့်ကြိုနေသော ချစ်သူလေးအား ခါးမှဆွဲဖက်ကာ အနမ်းမိုးများ အဆက်မပြတ် ရွာချလိုက်တော့သည်။ မြ‌လေးမှာ ဗလောင်ဆူနေသောရင်အား ထိန်းကာပင် “အို…. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလည်း ကိုကိုရယ်… သူများတွေ မြင်ကုန်မှဖြင့်…. မသင့်တော်ပါဘူးကွယ်” ပြောလည်းပြော လက်မှလည်း တွန်းကန်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ပြေးသွားတော့လေသည်။ မင်းခန့်လည်း အိမ်ရှေ့တံခါးအား ပိတ်ကာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာလို သဘောထားကာ သူမလေး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့လေတော့သည်။ မြလေးလည်း ရှက်လွန်းလို့ စောင်ခေါင်မြှီးခြုံကာ နေမိသည်။ သူသည် သူမကုတင်ပေါ်သို့ ညှင်သာစွာထိုင်ရင်း “ချစ်လေး ထဦး… ကိုကိုပြောစရာရှိတယ်” ဟုပြောရင်း စောင်အား အသာဆွဲယူလိုက်တော့သည်။ “ရော့ ဒီမှာ…. ချစ်လေးမေမေ အမှုကိစ္စအတွက်…. ယူထားလိုက်နော်” “အို… မယူရဲပါဘူး…. ပေးချင် မနက်ကျမှ လိုက်သွားပြီး ကိုယ်ဘာသာပေးပေါ့” “အင်းလေ သွားကြတာပေါ့… ခုတော့ သူ့သမီးလေးကို အမေ့ကိုယ်စား စောင့်ရှောက်ရဦးမယ်” ပြောလည်းပြော ဖက်လည်းဖက်ကာ မြလေး နှုတ်ခမ်းလေးအား ငုံခဲလျှက် ချစ်ရည်ဖြာသော မျက်လုံးရွဲကြီးများအား စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ကိုယ်တူ အသံတိတ်စကားများ ပြောနေကြသည်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်ရန် လပိုင်းသာလိုသေးသော အပျိုဖေါ်ဝင်ကာစ မြလေး ရင်အစုံပေါ်သို့ သူ့လက်ချောင်းလေးများက ဖွဖွအုပ်ကာ ပွတ်သက်ကျီစယ်မှုကို မြလေးခမျာ အူထဲအသည်းထဲကပင် လှိုက်ဖိုမောနေမိတော့သည်။ “အို…. ကိုကိုရယ်…. မြလေး…. ရင်တွေတုန်လိုက်တာကွယ်” “အချစ်လေး … ဘာမှမဖြစ်စေရပါဘူး… ကိုကို တာဝန်ယူပါတယ်” “မြလေး ကြောက်တယ်..” “မကြောက်ပါနဲ့….အစပိုင်းလေးပဲ နည်းနည်းလေးနာမှာပါ”ဟု ပြောလည်းပြော အမွေးကြဲလေး အနည်းငယ်သာ ပေါက်နေသော အဖုတ်လေးအား ပြေလျှော့နေသော ထမီကြားက လက်ချောင်းကလေးများနှင့် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ်နေတော့သည်။

“အား….. ကိုကိုရယ်…. မြလေးလေ ယွစိယွစိနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ဘူး ကိုကိုရယ်” “ဘာမှမ ဖြစ်ဘူး မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ထား သိလား” “ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို” “လိမ္မာလိုက်တာ အချစ်လေးရယ်” တလွှာချင်းဆီ ချွတ်ချထားသော အဝတ်မဲ့ မြလေးခန္ဒာအား နို့သီးမှ စုန်ဆင်းကာ မို့မို့ဖောင်းနေသော အဖုတ်လေးရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာထိပ်ကလေးနှင့် “အား…. ရှီးး…ကိုကို ဘာလုပ်နေတာလည်း… မြလေး မခံနိုင်တော့ဘူးကိုကိုရယ်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့…. မြလေးဟာလေး ကွဲရင်ကွဲသွား စမ်းပါစေ ကိုကိုရယ်…. ထိုးထည့် လိုက်ပါတော့” “မလောနဲ့လေ အချစ်ရယ်… ခဏလေးနော်” “အား… ရှီး…အအအ…ကိုကို…ကိုကို‌ရေ… ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ…အအ..အိုးးး” လျှာထိပ်လေးပင်မက လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် အထက်အောက် ဘေးဘယ်မကျန် ယက်ပေးရင်း သူမစောက်ရည်အား တဂွတ်ဂွတ်နှင့် မျိုချပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ မျက်နှာတခုလုံးလည်း ပေကျံနေသောကြောင့် ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်ရသည်။ မိမိ၏ တောင်မတ်နေသော စံချိန်မှီ လီးကြီးအား ပြောင်နေအောင် ရေဆေးလိုက်သေးသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်ဗလာနှင့် နုံးခွေနေသော သူမအားကြည့်ကာ လီးမှာတောင်သထက် တောင်လာတော့သည်။ “အချစ်ကလေး ထ…. ကိုကိုလီးလည်း စုပ်ပေးဦးလေ” “ဟင်… မြလေးမှ မစုပ်တတ်တာ ကိုကိုရယ်” “လာ… ကိုကိုသင်ပေးမှာပေါ့” သူမလက်ညှိုးလေးအား နမူနာစုပ်ပြကာ နှုတ်ခမ်းဝလေးအား လီးဖြင့် တေ့ထားလိုက်သည်။ သူမသည် ယခုမှပင် လီးအား သေချာမြင်ဖူးတော့သည်။ စောစောက ကုန်ခမ်းသွားသော အားအင်များ ချက်ချင်းပြည့်ဝလာကာ ကိုကို စိတ်ကျေနပ်အောင်ပင်မကပဲ စေတနာပါပါဖြင့် အားရပါးစုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ “အား….အား….ကောင်းလိုက်တာ မြလေးရယ် အား… ကိုကို မရတော့ဘူး မြလေး…. ပက်လက်လှန်ပြီး အဖုတ်လေး ဖြဲထားပေးနော်” အချစ်စိတ်နှင့် ကာမစိတ် ပေါင်းစပ်မှုကြောင့် အပျိုလေးမှာ မရှက်ကြောက်တော့ပဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကားကာ မိမိအဖုတ်လေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထားသည်။

မှိုဖူးကြီးပမာ မင်းခန့် လီးကြီသည် သူမအဖုတ်လေးအား အထက်အောက်ပွတ်ရင်း အရည်ကြည်လေးများအား လီးထိပ်ကိုစိုရွှဲလာသည်နှင့် တဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းရာ “အား….ကိုကို မဆံ့ဘူးထင်တယ်” ပူနွေးနွေး လီချောင်ကြီးကြောင့် လန့်သွားကာ နှုတ်မှလည်း စိုးရိမ်ကာ တဖွဖွပြောနေတော့သည်။ “အား…” သူလည်း ခဏမှေးကာ “ချစ်လေး” “ရှင် ကိုကို” “ဟိုစကားပုံကြာဖူးလား ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆံတယ်ဆိုတာလေ” “ဟုတ်… ကြားဖူးပါတယ်” သူလွှဲလိုက်သော အာရုံအား သူမ အပြည့်အဝပါလာသည်နှင့် အပျိုမှေးလေးအား လိုးခွဲကာ လီးတဆုံးပင် ထိုးစိုက်ထားလိုက်သည်။ “အမလေး… အမေရေ…. သေပါပြီး… အား …နာတယ် နာတယ်” သွေးရူးသွေတမ်းဖြင့် ထအော်သော မြလေးပါစပ်အား ဘယ်လက်ဖြင့် အသာဖိပိတ်ကာ “အရမ်းမအော်ရဘူးလေ… သူများတွေ ကြားကုန်မှာပေါ့” မျက်ရည်များကြားက သူ့အားမော်ကြည့်ရင်း “အရမ်းနာတာကို… ချစ်လေးကို ချစ်ရင်… ပြန်ထုတ်လိုက်ပါနော် နော်..” ငိုမဲ့မဲ့အသံလေးနှင့် ပြောနေတော့သည်။ “ခဏလေး ချစ်လေး…. ခဏပဲ…. မယုံကြည့်နေ ကိုကိုလုပ်ပြမယ် မနာတော့ဘူးသိလား” ပြောလည်းပြော နိုးသီးလေးအား ကုန်အစို့ ခါးကုန်လိုက်သည်မို့ လီးမှာ လက်နှစ်လုံးခန့် ပြန်ထွက်သွားပြီး သားအိမ်ထဲ မြုပ်နေသော လီးထိပ်မှာ အနောက်သို့ ဆုတ်သွားပြီး သားအိမ်ဝအား မထိတထိ လှုပ်ကစားနေမှုကြောင့် နာကျင်သည့် ဝေဒနာသက်သာကာ သူ့လီးအား အတွင်းမှ ပြန်ကာပင် ညှစ်နေမိ တော့သည်။ နိုးနှစ်လုံးအား လှည့်ပြောင်းစုပ်ယူမှုကလည်း သူမအားပို၍ပင် အရသာရှိလှသည်။ စောစောက နာကျင်မှုသည် တကယ်များရော ဟုတ်ပါလေစ။ အဖုတ်တွင်းမှလည်း အရည်များ ပိုထွက်လာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင့် တဖြေးဖြေး မှန်မှန်လေးလုပ်ပေးလာရာ “အားး…အင်း…ကျွတ်စ်… အီး….” အဆုံးထိဝင်သည့် အချိန်တွင်တော့ “အု. အင်း….. အား…” အရှိန်လေးရလာကာ အရည်ကြည်လေးများကြောင့် အတွင်းနံရံသားများကို အပြည့်အဝပွတ်မိနေသည်။ နာကျင်မှုမှာ သိပ်မသိသာတော့ပဲ တခါတခါ ခံလို့ပင် ကောင်းသောကြောင့် ခါးလေးပင် ကော့လာတော့သည်။

နှုတ်မှလည်း တိုးညှင်းစွာ “အား….အင်း..ဟင်း..ရှီး.. အား.. အင်း..ရှီး…အ ဟင်း…အဟင်း….. ကိုကိုရယ် ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းချစ်တယ် သိလား” မင်းခန့်လည်း အပျိုလေးရဲ့ အဖုတ်စီးစီး‌လေးကြောင့် လီးထိပ်တခုလုံး ကျင်တက်ကာ အချက်လေးဆယ်လေက်မှာပင် သုတ်ရည်များ အဖုတ်အတွင်းနံရံများသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ ခံလို့ကောင်းနေတုန်မှာ ပူနွေးနွေး သုတ်ရည်များကြောင့် ကိုကိုအား သိုင်းဖက်ကာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြစ်ပြီး လောကရဲ့ အထူးကဲဆုံး ဘာနဲ့မျှ မလဲနိုင်သော ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်းနိုင်တောလေသည်။ မင်းခန့်လည်း သူမပေါ်မှာပင် မှိန်းရင်း အနားယူနေသည်။ ပြီဆုံးခြင်း ရောက်သွားသော အဖုတ်လေး၏ ကြွက်သားများမှာ ပွစိပွစိဖြစ် နေသောကြောင့် သုတ်ရည်ထွက်သော်လည်း အနည်းငယ်သာ ပျော့နေသောလီးအား ဆွဲကာဆွဲကာ ညှစ်နေသလို ဖြစ်ကာ လီးမှာတ ဖြေးဖြေးနှင့် အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာကာ သံချောင်းပမှာ မာတောင်လာပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းအား နမ်းရင် ဒုတိယအချီ စလိုက်တော့သည်။ အရှိန်လေးရလာသည်နှင့် “ချစ်လေး ခံနိုင်လာပြီလား” “ဟုတ် ကိုကို… နည်းနည်းလေးတော့ နားသေးတယ်” “အင်းပါ… အရမ်းကြီး ဆောင့်မလိုးသေးဘူး” “ဟုတ်… ကိုကို” အချက် နှစ်ဆယ်လေက် ပုံမှန်လိုးရင်းဖြင့် သူမအား လေးဘက်ထောက်စေပြီး အနောက်မှနေ၍ သူမဖင်လုံးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ဆုတ်နယ်ရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လေရာ “အား…အု. အား… ရှီး…အား…… ဟင်း….. ကိုကိုရယ် ဘယ်လိုများလိုးနေတာလည်း” ခံကောင်းကောင်းနှင့် ဖင်လေးပင် ပြန်ကော့နေမိရာ လိုးကောင်းကောင်းနှင့် သူလည်း လိုးလိုက်တာ ည ၂နာရီပင် ထိုးသွားသည်။ သူလည်း မောပန်းလာသောကြောင့် အားရပါးရ အချက်၂၀ခန့် လိုးဆောင့်ရာ ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိလေတော့သည်။ နှစ်ဦးသား ငယ်ရွယ်သူများမို့ သွေးသားဆူဖြိုးကာ ပင်ပန်းနွမ်နယ်မှု မရှိလေပဲ ခဏသာမျှ မှေးစက်ကာ ငါးနာရီလောက် တချီထဆွဲပီး ရေမိုးချိုးကာ နံနက်စာ စားသောက်ကြသည်။ မင်းခန့်လည်း အိမ်သို့ပြန်ကာ ငွေးငါးသိန်းအား ထပ်ယူကာ ဒေါ်ပပ တို့ရှိရာသို့ လိုက်လာလေတော့သည်။…..ပြီး